Walkers4Walkers.nl

Na wat technische problemen is het weer mogelijk om in te schrijven voor de Tweedaagse Voettocht in Blankenberge, België: https://www.2daagse.be/inschrijven/. Zojuist weer ingeschreven voor de 2 x 24 km.

Weet iemand wat de minimale afstand is die je hier moet afleggen voor een IML-stempel? Ik meen dat ik ooit ergens gelezen heb dat het minimaal 2 x 24 km is maar ik kan het nergens meer terugvinden.

Van die afstanden heb ik geen sjoege Wil.
Maar Blankenberge is tof. Ik heb d'r wel zin an en ga eens kijken of ik kan ontsnappen.

Minimale afstand voor IML stempel is (tot je 75e) 21 km per dag. Dat geld voor elke IML over in de wereld. De organisaties bepalen zelf welke verschillende afstanden ze “aanbieden” en welke beloning ze daarvoor aanbieden. Alle IML info is overigens terug te vinden op [url]imlwalking.org[/url].

Blankenberge staat bij mij ook (weer) op het lijstje. Ik twijfelde even tussen Blankenberg (4+5 mei) en Walpurgis (30 april/1 mei) maar omdat die 2 samen afstandtechnisch wat onhandig zijn en Walpurgis in je uppie minder leuk is Walpurgis afgevallen

For the IML stamp the walker has to walk EACH day of the event at least 20 km.Children under 10, adults 70 and over and anyone with disabilities are eligible (if the IML event has an official distance of at least 10km and less then 20km) one is eligible for an IML Stamp.

Bedankt voor de info. Er stond mij inderdaad iets bij van minimaal 20 km per dag maar ik kon het nergens terug vinden. Waarschijnlijk te druk met het schilderen en klussen...

Ik ga hier lopen. Mijn eerste georganiseerde wandeltocht in het buitenland. Deze week mezelf ingeschreven en een hotel gevonden. Het wordt de 24km op zaterdag en de 32km op zondag. Ben benieuwd!

Ontsnappen doe ik een paar dagen later: naar de Vierdaagse van de Achterhoek. Geen Blankenberge voor mij dit jaar.

Deze gaat bij mij wel in de agenda.
Nu een Duitse wandelvriend me zo gek gekregen heeft om met hem mee te lopen op de Brocken Extreme (80 km van Braunschweig naar de Brocken) op 8 juni zal ik op wat langere afstanden moeten trainen.

En aangezien Blankenberge op zaterdag een 50 km mogelijkheid heeft en een (nieuwe) 32 km op zondag worden dat dus de afstanden ipv de relaxter 2x 24 km van vorig jaar. Ik hoop dat mijn voeten het nog kunnen.

En de knietjes, Tina?

Knieën zijn het probleem niet (meer), de spieren rond de titanium kunstknieën zijn inmiddels wel weer goed getraind. Ik heb artrose in de voeten (maar helaas kan de orthopeed daar niets mee….) en daar zit nu de uitdaging.

Deze Tweedaagse succesvol uitgelopen op de 2 x 24 km. Voor het eerst een nieuw land in mijn IML-paspoort en uiteraard ook een nieuwe 'bar' voor op het lint van de IML-medaille. Ik ben hier extra blij mee want vorig jaar ben ik zondags ziek geworden en werd de 24 km slechts een kleine 7 km en toen helaas geen IML-waardering.

De 4Daagse is weer voorbij, ik heb me net afgemeld en mijn medaille opgehaald als ik voordat we het afsluiten met een etentje in het centrum van Nijmegen eerst even langs de tent van de IML organisatie ga. Ik heb me dit jaar een beetje ingelezen in dit internationale wandelgebeuren, en heb besloten om maar eens een IML-stempelboekje te gaan halen. En natuurlijk de bronzen start-medaille met een ‘bar’ voor Nijmegen. Ik wil toch eens wat wandelingen gaan doen in het buitenland. Niet dat ik alles in Nederland al gezien heb, bij lange na niet, maar zo af en toe, zal dat toch een leuk avontuur kunnen zijn in de toekomst, heb ik bedacht. De vriendelijke mevrouw bij de tafel legt me nog wat uit over hoe het allemaal werkt. Ik kan nu niet meteen 11 keer een Nijmegen stempel krijgen, zegt ze, maar dat was natuurlijk ook een grapje van mij.

Het nieuwe jaar breekt aan en ik ga weer wandelplannen maken. Dit jaar wil ik dan eindelijk een buitenlandse tocht op mijn kalender zetten en er is genoeg keuze. Verschillende lijken mij erg mooi om te lopen, maar ik denk dat ik voor de eerste keer niet heel ingewikkeld hoef te doen. In België is namelijk een prima kandidaat; de Tweedaagse in Blankenberge. Aan de kust in Vlaanderen en goed voor mijn IML-boekje. Dus die gaat op mijn kalender. En als de tijd daar is, schrijf ik mij in. Er zijn meerdere afstanden te kiezen, waaronder een eerste dag van 50km die start in Brugge, maar ik kies toch voor een klassiekere afstand. Zaterdag 24km en zondag 32km. Dan heb ik natuurlijk een slaapplaats nodig, en ik vind al snel een degelijk hotel bij het treinstation van Blankenberge. Mijn ouders zeggen mij dan dat zij op vrijdag, de dag voordat het begint dus, naar Antwerpen willen en ik besluit om dan ook maar op vrijdag in Antwerpen te verblijven, en zaterdagochtend vroeg naar Blankenberge te gaan.

Zaterdag - Dag 1

Het is zo ver. De vrijdag in Antwerpen is een gezellige dag en ik ga in de avond naar mijn hotel, naast het Centraal Station. Achter het hotel is de dierentuin van Antwerpen en ik hoop stiekem dat ik uitzicht erop heb. Maar helaas, hoewel ik aan de goede kant mijn kamer heb zit ik maar op de tweede verdieping en ik kijk tegen een hoge blinde muur aan van het theater naast het hotel. Ik heb natuurlijk ook maar voor een simpele kamer gekozen dus ik had het ook wel een beetje verwacht. Verder is het een prima kamer, helemaal voor maar een nachtje.

Ik sta vroeg op, Blankenberge is nog een uur of twee met de trein en ik wil daar rond een uur of 9 zijn zodat ik uiterlijk half 10 ben gestart. Geen ontbijt in het hotel dus, daar is het te vroeg voor, maar een broodje halen op het station. Het Centraal Station is prachtig. Dat wist ik, maar telkens als je daar naar binnen loopt is het weer indrukwekkend. Allereerst de oude hoge entreehal met de grote koepel erboven, en dan, na de brede natuurstenen trappen, de enorme roestbruine treinhal. Deze is jaren geleden verbouwd met de komst van een tunnel voor de snelle trein terug naar Nederland, en daardoor zijn er perrons op vier lagen boven en onder de grond. Erg mooi gedaan. Ik haal een goed belegd broodje en een flesje Chocomel, en loop naar het perron waar de trein vertrekt naar Gent, helemaal op het onderste niveau.

Maar dan zie ik dat mijn trein vertraagd is. Niet erg, ik heb de tijd. Het aantal minuten vertraging veranderd een aantal keer. Dan weer 7 minuten, dan weer 12, dan maar 4 en dan ineens 16. Als de trein uiteindelijk komt is het 14 minuten vertraagd. Dat is nog steeds niet héél erg, maar als ik mijn reis nogmaals bekijk betekend dit dat ik nog maar één minuut overstaptijd heb in Gent. Daar moet ik namelijk overstappen voor de trein naar Blankenberge. En dat is krap, want de trein naar Blankenberge gaat maar eens in het uur. Helemaal als ik lees dat er werkzaamheden zijn daar, en de voetgangerstunnel niet bereikbaar is. Dan moet ik vast zoeken en omlopen bedenk ik me, dus inderdaad, dan is het extra krap.

Ik bekijk nog even de tijden van de trein, ook in Gent. Ik zie dat de trein naar Blankenberge langs Brugge komt en dat mijn trein, als ik blijf zitten, óók in Brugge komt. Gent is namelijk niet het eindpunt. Nog een kans om over te stappen dus. Ik denk dat het misschien toch beter is om dan maar in Brugge over te stappen want ik zou daar minder ver hoeven te lopen en een minuut of twee meer tijd moeten hebben omdat die andere trein nog een extra stop heeft. We komen aan in Gent, en ik zie vanuit mijn raampje zowaar de trein naar Blankenberge staan, zo’n drie perrons verderop, maar ik blijf zitten. Die haal ik nooit denk ik.

Mijn trein vertrekt eerder, maar ik zie de andere zich ook al klaar maken om te vertrekken. Moet goed komen denk ik, als ik eerder weg ga, en die andere nog een keer moet stoppen, ben ik eerder in Brugge. De conducteur roept iets om, maar het is lastig te verstaan door de piepende wissels. Iets met nog meer vertraging? We naderen Aalter, de plaats waar ik door zou moeten rijden en de andere trein moet stoppen, maar mijn trein stopt ook. Dan word er weer omgeroepen. Er staan herten op spoor. Ja, herten op het spoor. De trein naar Blankenberge komt naast me aan op het andere perron. Daar gaat mijn voorsprong weer. Het duurt best even, en alles bij elkaar heb ik inmiddels een half uur vertraging. Er komt een schok in de trein, het gaat weer in beweging komen, maar de andere trein mag toch eerst. Dan kan ik die nooit meer halen in Brugge. En inderdaad, als ik in Brugge kom is de trein naar Blankenberge al weg.

Ik loop even naar buiten. Ik ben nog nooit in Brugge geweest. Schijnt mooi te zijn, en achter de bomen zie ik een drietal oude torens. Twee ervan zijn een kerk en de derde is het stadhuis, aan een marktplein, want daar staan stadhuizen in middeleeuwse steden. Ik kijk op mijn horloge, nog een halfuur voor de volgende trein, zal ik even snel de stad inlopen? Het is niet ver, en ik laat me verleiden om even snel een rondje te doen. Ik loop door enkele oude middeleeuwse straatjes richting de drie torens. Halverwege is een klein zijstraatje met aan het eind een klein oud huisje die precies in de zon staat. Een mooi vredig gezicht, en verschillende toeristen stoppen om een foto van het straatje te nemen. Ik kijk af en toe op mijn horloge en besluit dat ik het wel moet halen om even tot dat marktplein te lopen. Als ik daar eindelijk aan kom is het inderdaad vrij indrukwekkend. Oud, maar groots en rijk. Ik heb geen tijd om te blijven staan, ik moet terug naar het station. Met een flinke pas loop door een paar andere middeleeuwse straatjes terug naar het station. Als ik de trap op loop naar het perron komt daar al meteen weer de trein, net aan, maar gehaald. Met bonusrondje van een kilometer of drie dus.

Gelukkig gaat dit laatste stukje voorspoedig, het is niet ver naar Blankenberge en ik kom daar aan op het station. Het is even na 10 uur, een uur later dan mijn bedoeling, maar dat is niet zo erg. Het station is heel nieuw zo te zien. Mijn hotel is ook bij het station, sterker nog, het is hetzelfde gebouw. Ik kan nog niet inchecken omdat het nog te vroeg is, maar ik kan mijn tas wel achterlaten zoals zo te zien genoeg anderen ook gedaan hebben. Buiten zie ik allerlei wandelaars vanuit allerlei richtingen de straat tegenover het hotel inlopen. Daar moet ik dus heen. Maar er komen ook hele groepen mij tegemoet. Hier gáán we dus heen. De startlocatie bij een groot schoolgebouw is niet ver, en het is er gezellig druk. Bij het aanmelden in de gymzaal is gelukkig niet veel rij, en ik heb vrijwel meteen mijn startkaart. Het een een knipkaart die ik ook morgen moet gebruiken.

De eerste straat ken ik dus al, ik loop terug langs mijn hotel, maar dan gaan we linksaf, over het stationsplein en langs de bekende Kusttram, de tramlijn die langs de hele Belgische kust loopt, Blankenberge in. Deze straat loopt langzaam omhoog, richting de kust. We lopen achter een kerk langs en aan het eind is een steile helling de boulevard op. Bovenaan heb ik meteen een weids uitzicht over zee. Ik zie windmolens in de verte, maar ook vrachtschepen die naar rechts varen en een groot cruiseschip dat naar links vaart. Het is nu bij mij degelijk weer, een beetje bewolkt, maar boven zee ziet het er slechter uit. Een vrachtschip verdwijnt in een plaatselijke bui, je kan de regen zien vallen vanaf hier. Maar dan gaat mijn blik naar de andere kant van de boulevard.

Hier staat waar de Belgische kust bekend om is. Een hele rij flatgebouwen, zo’n tien lagen hoog met uitschieters naar 12. Als een grote lange muur strekt het ver voor me uit, en als ik achter me kijk gaat de muur net zo lang terug. ‘Rijtjesflats’ zou je het kunnen noemen, en zo ga ik ze ook noemen. Als je schotten in de smalle straten zou zetten die de muur af en toe onderbreken zou je een degelijke waterkering voor het achterland hebben. Het zijn appartementen, maar ook hotels, breed en groot, maar soms is er ook een hele smalle tussen gepropt. De route, aangegeven met groene bordjes met witte pijlen, slaat hier linksaf, de pier op. Het is een pier als in Scheveningen, maar dan wel stijlvoller en niet zo massaal. Ik zie wandelaars aan de andere zijde van de muur terug lopen. Dat kan natuurlijk ook niet anders, een pier is tenslotte doodlopend, maar er zal wel al een controlepost zijn. Aan het eind van de pier staat inderdaad een tafeltje. Geen controle, maar er word wel een eierkoek uitgedeeld. De eerste ‘bedeling’, zoals ze dat in Vlaanderen noemen.

Na de pier is het een klein stukje verder nog over de boulevard, en dan gaat de route een trap op en de duinen in. Het is een kort maar steil klimmetje, en het verharde pad veranderd langzaam in mul zand. De stenen zullen er wel ergens onder verborgen liggen. Het pad kronkelt een beetje over de top van de duin en ik heb nog steeds mooi zicht over de zee. Dit is eigenlijk best direct een redelijk zwaar stukje, zo vroeg in de route, vanwege het zand en de korte klimmetjes over de duinrand. De route draait dan het strand op. Ook hier is het zand erg los. Zelfs bij de branding is eigenlijk geen stevige ondergrond. Het duurt gelukkig niet lang, en de pijlen wijzen weer het strand af. Ik ga in een bocht naar links en ik zie allemaal cameralenzen en verrekijkers boven de bosjes uitprikken. Er staat een groepje vogelaars strak gefocust te verte in te turen. Ik denk niet dat ze de rijtjesflats interessant vinden, dus ik vermoed dat er iets bijzonders vliegt. Ik zie niks. Voor me zie ik wel wat. Grote havenkranen. Het is de haven van Zeebrugge. Er liggen allerlei vrachtschepen, eentje heeft een stapel containers wat er met al zijn kleuren op deze afstand uit ziet als een berg netjes gestapelde Lego-blokjes.

Het pad daalt af, en ik kom op een tweede boulevard. Meteen links is een controlepost verstopt bij een strandtentje. Het staat aangegeven, maar het is makkelijk over het hoofd te zien en er komt inderdaad een groepje teruggelopen die het gemist heeft. Dit stukje boulevard is een stuk rustiger dan die in Blankenberge, de meeste bankjes zijn leeg. Ik volg de bordjes naar rechts en loop de boulevard af langs wat huizen en ik zie voor me een weg met de trambaan. “Opgepast! Gevaarlijke baan kruisen” staat er op een bordje bij een pijl die naar de overkant wijst. Dat moet je toch wel kunnen waarderen, die Vlaamse taal.

Aan de overkant is een stuk fietspad tussen de bomen en dan gaat de route naar links. Ik kom hier inmiddels een beetje meer bij wat grotere groepen wandelaars. Ik startte natuurlijk misschien wat aan de late kant, maar ik lijk de achterhoede nu wat te verlaten. Het is hier blijkbaar een goede rustplaats, maar ik vind dat nog te vroeg. Er zitten veel lopers in het gras, en op allerlei attributen in de natuurspeeltuin. Aan de andere kant voor een jeugdhuis of iets dergelijks zijn jongeren ergens mee bezig. Ik heb geen idee wat eigenlijk, ik denk dat ze iets aan het opbouwen zijn. De route loopt een stukje door het bos en daarna weer langs een weg. Hier is het nog wat drukker geworden, maar het fietspad is niet breed. Ik heb ook weer geen hele spectaculaire snelheid, maar mijn normale tempo is toch vaak wel iets hoger dan die van de meeste mensen, dus ik ga maar op het andere fietspad aan de overkant van de weg lopen. Dan hoef ik niet telkens in te houden en in te halen.

De route gaat nu over een slingerend weggetje tussen het weiland. Links zie ik daarachter een spoorbaan en grote bedrijfshallen. Het hoort nog steeds bij Zeebrugge. Ondertussen word het ook iets zonniger, en ik doe mijn jas uit. Hier was ik wel een beetje bang voor, niet voor het goede weer, dat is natuurlijk mooi, maar dat ik dan toch mijn jas een halve route mee zou moeten dragen. Helaas was het vanochtend nog redelijk fris en niet erg betrouwbaar dus ik had het toch maar aangedaan. Dan slaan we af naar links en lopen een dorp binnen, Lissewege genaamd. Ik kom bij een spoorovergang, en er komen groepen wandelaars me tegemoet. Waaronder Duitse militairen. Hier kom je dus een keer weer terug. Er zal wel alleen een controle of rust zijn hier, om dan weer om te draaien, denk ik. Maar voorbij het kleine stationnetje gaan we naar links en lopen we Lissewege weer uit. Aan de andere kant van het weiland zie ik wel wandelaars op de terugweg.

Er volgt een stukje door een dorpje genaamd Zwankendamme, maar hier is verder niets. Terug richting Lissewege stroomt er dan een klein watertje langs de weg. Langs dit watertje komen er langzaam eerst aan de overzijde enkele huizen. Dan meer, en dan een heel rijtje. Het zijn lage, kleine witgeverfde huisjes langs een smal pad en kleine bruggetjes naar deze kant van het water. Dan staat er langs het water een railing, ruim een meter hoog op grote, dikke, witgeverfde stenen palen. Het watertje is nu zo smal en de begroeide kademuurtjes zo diep dat het water eigenlijk niet te zien is vanaf de straat. Tenzij je naar beneden zou kijken. Het doet erg pittoresk aan. De rest van het dorp aan deze kant van het spoor is dat ook, en na een keer links en een keer rechts komen we bij een dorpsplein bij een kerk. Er zijn hier twee cafe’s, en de terrassen zijn goed gevuld met wandelaars. Ik heb er nu zo’n 16 kilometer opzitten, en dit is een prima rustplaats.

Na een ijsthee en een broodje worst ga ik een half uurtje later weer verder, en ik kom terug bij het spoor waar ik net anderen tegemoet zag komen. Hier komt nu niemand meer, op een vrouw na. Maar goed, dit stuk was toch alweer een kilometer of 5 terug. Ik verlaat Lissewege en loop een stukje langs een iets drukkere weg, voordat we weer een rust en controlepostje tegenkomen waar ik een appel mee neem. De lucht boven is wat dreigend bewolkt geworden en ik voel twee druppels. De wind is toch weer wat aan de frisse kant en ik doe toch mijn jas weer even aan.

De route gaat naar rechts. Nu volgt een vrij lang, bijna recht stuk, en Blankenberge is weer zichtbaar voor me. Ik zie de rijtjesflats, maar ook de kerk waar ik aan het begin van de tocht achterlangs liep. Dit pad loopt langs weer een spoorlijn, maar dit spoor ken ik wel, want hierover reed ik in de trein vanochtend. Zo zie ik weer een stal met allemaal paarden die ik ook vanuit de trein zag, en een groot huis, beide aan de andere kant van het spoor. Dit pad doet me ook een beetje denken aan het lange pad terug naar Zandvoort, tegen het eind van de 30 van Zandvoort, hoewel je daar het grootste deel niet zó direct langs het spoor loopt. Hier is het zo dichtbij, dat ik het spoor zo op zou kunnen lopen. Er is niet eens een echte afscheiding. Ook raar, dit zou je in Nederland toch niet zo snel zien. Op het pad mogen geen auto’s rijden, er stond aan het begin een bord, want het is een fietspad, maar toch komt er een auto vanachter die zich tussen de wandelaars door wilt wringen. Ik weet niet wat daar het plan van is. Goede timing is het in ieder geval niet, want er lopen hier nu flink wat mensen.

Gelukkig is het overigens bij die eerdere twee druppels gebleven, bedenk ik me, en het word weer iets zonniger, dus de jas kan toch weer uit. ‘Twee druppels’ zeg je meestal als het maar heel kort en heel licht heeft geregend, maar nu waren het letterlijk maar twee druppels. Schuin rechtsachter me zie ik ver weg wel een hele donkere wolk en daaruit komt duidelijk regen. Een flinke bui zo te zien, daar kwamen die verdwaalde druppels natuurlijk vandaan. Dan krijg ik toevallig ook een berichtje van mijn ouders. Ze vragen me of ik het nog droog houd op dit moment. Ze zijn blijkbaar vandaag ook nog in Antwerpen gebleven en daar is het hard aan het regenen. Dat is die wolk die ik kan zien vanaf hier, ook grappig.

Er komt nog een auto van voren die zich op dezelfde wijze als de eerdere auto tussen de wandelaars door perst, en dan gaat de route aan het eind van het pad door een tunneltje onder het spoor door. Er volgen een paar straten door Uitkerke en dan Blankenberge, waarvan je de overgang niet merkt, en we blijven rond dat spoor bewegen. Ik kruis het nog twee keer, tot ik bij een grotere weg uitkom. Ondertussen hoor ik steeds harder wordende muziek. Ik herken dan het schoolgebouw waar het startterrein is. Het gebouw staat op een heel terrein, met een paar scholen. Maar aan deze kant is er een hoge muur, en de route gaat er nog helemaal omheen, terug naar de poort waar ik in de ochtend begon. De eerste dag zit er dan alweer op. Ik meld me af, krijg nog een flesje drinken en ga weer voldaan ergens een stoel opzoeken.

Lekker lang verhaal. Heel herkenbaar zoals je de route beschrijft, precies zoals ik mij herinner. Benieuwd naar het verhaal van de zondag!

Zondag, Dag 2

Ik vind een stoeltje bij een tafel, met zicht op het podium. Hier is even wat entertainment bezig. Er is iemand muziek aan het draaien, en er staan twee jonge dames te dansen. Natuurlijk noem je iemand die muziek draait een ‘DJ’, maar ik twijfel of dat de lading dekt in dit geval. Okee, technisch gezien is hij dat, maar hij start enkel Kabouter Plopmuziek in, of soortgelijke dingen, en laat dan de dames hun ding doen. Noem ze maar op, ze komen langs. ‘Lief klein konijntje’, de ‘Pinguindans’, het ‘Ploplied’ en natuurlijk de ‘Kabouterdans’. Het erge is dat ik ze nog allemaal ken ook. Of in ieder geval, herken. Dat komt natuurlijk vooral door de 4Daagse. Die in Nijmegen welteverstaan, waar wandelaars weleens zo’n muziekje opzetten tijdens rustige stukjes.

Rond een uur of 4 vind ik het wel weer mooi geweest. Ik zit nu ongeveer een half uur hier op het finishterrein, en het is een komen en gaan van wandelaars. Rustig ga ik van het terrein af en terug naar mijn hotel. Ik moet nog inchecken, dat kon vanochtend nog niet, maar nu is het laat genoeg. Mijn tas staat nog op dezelfde plek als waar ik het vanochtend heb achtergelaten. Andere tassen zijn zo te zien al weg en weer anderen stonden er vanochtend nog niet. Ik krijg een kamer op de vierde verdieping, de bovenste. Het is aan de voorzijde met uitzicht op het stationsplein en de grote letters die het woord ‘Blankenberge’ spellen. Best leuk uitzicht eigenlijk. Er lopen allerlei mensen kriskras over het plein, en de tram rijd er ook overheen. Ik zie ook nog een wandelaar of twee, of drie, over het plein lopen, ook ongetwijfeld onderweg naar hun hotel.

In mijn hotel zit geen restaurant voor avondeten, ik moet er dus nog even uit. Na weer opgefrist te zijn en normale kleding aan te hebben getrokken loop ik mijn kamer weer uit, maar in mijn ooghoek zie ik links aan het eind van de gang een deur die naar het dakterras leidt. Dat maakt me wel nieuwsgierig. Ik ga naar buiten en zie daar, een zwembad! Hier, op het dak, met uitzicht over Blankenberge. Jammer, ik heb geen zwembroek bij me. Toch maar naar beneden dan. Beneden kijk ik even rond, en ik denk dat ik het best weer naar de boulevard kan gaan om daar een restaurantje te zoeken. Het is ondertussen prima weer geworden, en het ziet er naar uit dat dit morgen ook doorzet. Na het eten loop ik terug richting mijn hotel, maar kies wel een straat waar ik nog niet nu net of vanochtend gelopen heb, dat is wel zo leuk.

Mijn wekker gaat weer, gelukkig wat later dan gisterochtend. Mijn tocht is dan wel langer dan gisteren, maar ik hoef nu natuurlijk niet minimaal twee uur in de trein te zitten. Daarom heb ik nu wel een ontbijtje geboekt, en ik begin rustig aan de dag. Beneden vraagt de mevrouw bij de receptie naar mijn kamernummer, en ik antwoord “nummer 22”. Ze zegt dat er helemaal geen ontbijt is geboekt op dat kamernummer, maar dat ik wel kan gaan zitten en dan zet ze het erbij. Okee, misschien had ik me vergist. Ik neem het er even van, en dan ga ik weer naar boven om mijn spullen te pakken. Ik moet wel meteen uitchecken, want ik ben natuurlijk nooit op tijd terug van die 32 kilometer van vandaag. Weer terug bij de receptie lever ik mijn kamerpasje in. “Nummer 410”, zegt de mevrouw van de receptie. “Dat is niet hetzelfde nummer wat je me net doorgaf”. Inderdaad. Dat is het niet. Daarnet zei ik ’22’, maar dat was mijn nummer in het hotel in Antwerpen. Helemaal vergist. Op nummer 410 staat inderdaad wel mijn ontbijt geboekt, en de mevrouw haalt het ontbijt weer van kamer 220 (er is hier geeneens een ’22’) af. Heb ik bijna per abuis andere mensen met een ontbijtje opgezadeld.

Ik mag mijn tas weer achterlaten bij de receptie en ik loop naar de start. Vandaag heb ik mijn jas ook maar achtergelaten. Onderweg kom ik een aantal grote poppen, een soort reuzen, tegen die over de straat worden geduwd. Ergens naartoe, en als ik om kijk zie ik dat er ook iemand in loopt om het gevaarte te sturen. Omdat het nu een uur vroeger is dan gisterochtend voelt het op het startterrein een stuk drukker, maar ik krijg mijn startknipje vlot en krijg weer een flesje drinken en wat kleins te eten mee. De route gaat nu naar links in plaats van rechts als we het terrein aflopen. Dan lopen we een klein stukje langs de weg richting de jachthaven van Blankenberge. Ik zie de masten van de zeilboten al boven de dijk uitsteken. We lopen een halve cirkel rond de jachthaven, onder een bootkraan door en gaan naar links. Aan de overkant van de haven zie ik het einde van de rijtjesflats. Het is twee keer zo hoog als het oudere vuurtorentje wat ernaast staat. De rijtjesflats eindigen ook op een typisch Belgische manier. Een grote hoge blinde gevel bedekt met de bekende grijze ruitvormige platen. Geen fraaie hoekoplossing dus. De pijlen van de route wijzen via een trapje van de dijk af om honderd meter verder weer de dijk op te gaan. Vreemd, maar ik zie dan een paar bouwhekken staan, dus het zal wel niet anders kunnen.

Vrijwel meteen gaat de route over in een duinpad. Dit is een vlakker pad dan het duinpad van gisterochtend, en de ondergrond gelukkig een stuk steviger. Het is ook veel dichter begroeid, en ik loop tussen en onder de kleine boompjes en struiken. Om de zoveel meter hangt er weer een bord met een pijl. Deze tocht is wel extreem goed gepijld, denk ik bij mezelf. Verkeerd lopen is eigenlijk niet mogelijk. Ook staat er soms een hoge vlag, als er een punt onduidelijk kan zijn, zoals gisteren bij het aflopen van het strand. “Weldra splitsing”, staat er dan op een bordje. De kortste afstand, 7 kilometer, gaat er hier af en over een apart bruggetje van allemaal onder willekeurige hoeken geplaatste houten balken. De burg heeft de naam “Het Wrakhout”. Het lijkt een beetje op een vogelnest, of het spelletje mikado. De brug gaat over een weg en de trambaan die ook hierlangs ligt. Aan de andere kant zijn een paar vakantieparken. De langere routes gaan er echter onderdoor, en vervolgen het pad over de duinen.

Dan komen er weer flats in zicht. Weer een muur rijtjesflats. Dit keer van het dorp Wenduine, en het duinpad eindigt bij het begin van de boulevard van dat dorp. Het is hier vanuit mijn perspectief ook nu een lange muur, maar deze zijn wel iets lager. Ik tel een verdieping of 8 bij de meeste flats. Langs deze boulevard staan allerlei beelden. Vooral naakte mensfiguren, maar af en toe ook iets anders. Mijn ouders melden mij dat ze vandaag niet in Antwerpen blijven, en nu onderweg zijn naar huis. Ik ga vanmiddag dus gewoon door met mijn normale plan, terug naar huis met de trein en niet terug naar Antwerpen of iets dergelijks. “Het is nu goed weer” sturen ze ook, en inderdaad dat is het ook. Ik weet nu al dat het een prima idee was om mijn jas in mijn tas achter te laten. Koud ga ik het niet krijgen. De wind is misschien fris net als gisteren, maar nu is er volop zon en die temperatuur is helemaal goed. De boulevard van Wenduine komt weer ten einde aan deze kant is een grote kwartronde muur met allerlei bankjes erin opgenomen. Ik ga weer een duinpad op.

Dit pad is wel van korte duur, en het gaat meer en meer richting het strand, maar ik blijf nog op een verhard pad aan de kant van de duinrand. Voorlopig in ieder geval nog geen mul zand. Links is een trap omhoog, en hier staat bij dat dit voor de terugkomst van de 15 en 24 kilometer is. Ik moet in ieder geval dus nog verder. Het pad eindigt iets verder op het terras van een restaurant, en hier is een controlepost. Die andere afstanden moeten dus weer terug, maar voor de 32 kilometer staat er een bordje in het zand die rechtdoor wijst. Toch het zand in. Het zij zo, en ik loop verder. Ik beweeg me schuin richting de zee, en gelukkig is er vandaag wel een redelijke ondergrond dicht bij het water. Ik kijk naar alle voetstappen die al in het zand staan. De ene ondiep en oppervlakkig, de ander een waar gat. Sommige mensen zijn lichtvoetig, maar anderen doen blijkbaar flink stampen, denk ik bij mezelf. Ik probeer achter me te kijken hoe mijn eigen voetstappen er eigenlijk uitzien. Niet zo vlak als sommige anderen, maar ook zeker niet zo diep, zie ik.

Dit stuk strand is langer dan het stukje van gisteren, en het geluid van de golven rechts naast me sluit me een beetje af van de omgeving. Ik denk aan allerlei willekeurige dingen, het gaat van hak op de tak. Bij mijn volgende onderwerp ben ik de vorige alweer vergeten. Als ik ineens opkijk op het moment dat me ineens weer door het hoofd schiet dat ik in België aan het wandelen ben, zie ik dat ik meteen weer een aardig stuk verder ben. Voor me zie ik hoge gebouwen, ik vermoed dat dit Oostende is, maar zo ver zal ik niet komen. Het doet me denken aan Scheveningen, zoals je het vanuit de verte ziet bij bijvoorbeeld de Duinenmars in Den Haag, ondanks dat het nu een beetje heiig is. Maar dan in spiegelbeeld. Link op de duin zie ik een vlag staan. Het is er een van de Tweedaagse, daar zal ik wel heen moeten. Ploeterend ga ik het strand over en omhoog richting de vlag. Er is hier een trap over de duinen het strand af, maar er staat een pijl dat ik op het strand moet blijven. Ik kijk nog even naar beneden, naar het eind van de trap, geen pijl daar inderdaad. Andere wandelaars komen ook aangeploeterd en komen tot dezelfde conclusie. Dan maar weer terug naar beneden en naar het stevige zand. Deze tocht is heel goed aangegeven, zoals ik eerder al bij mezelf dacht, en ook nu klopt de pijl gewoon, maar hier is het misschien wel té goed aangegeven! De trap had ik nooit opgemerkt, en ik was gewoon verder gelopen, als die vlag er niet had gestaan.

Niet veel verder is dan toch echt het einde van het stuk over het strand. Ook hier staat een vlag bij het begin van weer een boulevard. Het is nu de boulevard van het dorp De Haan, maar hier staan zowaar geen rijtjesflats. Wel grote villa’s en losse appartementengebouwen. Het is een rustige boulevard, met ook niet veel restaurantjes of iets dergelijks, en het is niet zo lang. Aan het eind ga ik wederom een duinpad op, maar na een hutje bedekt met visnetten moet ik moet linksaf slaan en de weg oversteken. Aan de andere zijde ga ik een bos in, en het pad hier is ook mul zand. Héél mul zelfs, het lijkt een beetje op vogelzand. Het duurt niet lang, en ik loop het bos uit een woonwijk in. Terug op verharde grond. Het is een luxe wijk zo te zien, met grote huizen. Ik vermoed dat er veel vakantiehuizen tussen zitten.

Ik kom aan bij een pleintje, een erg netjes en rijk ingevuld pleintje. De gebouwen hebben een fantasievol uiterlijk, ze lijken zo uit Disneyland te komen. Met stijle daken, veel houten vakwerkgevels, kleine koepeltjes en luiken bij de ramen. Voordeuren en portieken hebben vaak een boogje. In een café is weer een controlepost. Toch loop ik nog verder, ik vind het nog te vroeg om te rusten. De route gaat nog een stukje verder door deze wijk en totdat ik aan het eind bij een weg kom waar ook de tram weer rijd. Aan de andere kant gaan we een bos in. Hier veranderen de pijlen ineens van de groene houten bordjes met witte pijlen naar kleine plastic pijltjes met het logo van de Tweedaagse erop. Onverwacht, maar er staan er genoeg om op te vallen. De route kronkelt verder door het bos. Het is een mooi stuk, en aan beide zijden van het pad staan wat lagere bomen. Je waant je tussen het groen, maar het voelt toch open. Dan komt er een andere afstand bij, de 24 kilometer. Ik heb nu toch niet al 8 kilometer extra gelopen? Nee, ik zal wel nog een lusje hebben ergens. Het stuk door het bos eindigt en de route loopt door een kort straatje met huizen richting het weiland.

Van bos en heuvels van de duinen is het snel erg vlak, en kaal. Hier net tussen de weilanden is weer een rustpost, en nu, op een kilometer of 15, besluit ik wel dat het tijd is om te gaan zitten. Ik krijg ook twee pakjes sap, altijd welkom. Op mijn stoel kijk ik naar de wandelaars die voorbij komen. Ik lijk vandaag wel aardig in het peloton te zitten, om het zo maar te noemen. De tijd gaat altijd snel voorbij als je aan het rusten bent, helemaal als het zulk mooi weer is, en na een klein half uur ga ik weer verder. Het weggetje slingert richting een grotere weg en ik moet linksaf slaan. Mijn blink draait mee en voor zie ik meteen weer een grote rij flats. Is het Blankenberge? Nee, dat kan niet, het is natuurlijk Wenduine. Het is van korte duur, en ik draai een weggetje in naar rechts, langs de muur van een begraafplaats.

Op de grond staat hier een paar keer met krijt “Pas op 5-5 veel wandelaars. Enkele duizenden!” Ik kom er snel achter waarom dat hier staat, dit weggetje is populair bij wielrenners. En die hebben vandaag duidelijk een verkeerde dag gekozen om hier te gaan fietsen want snelheid kunnen ze niet maken. Ze zijn zichtbaar geïrriteerd, maar ja, dan had je maar naar het krijt op de straat moeten kijken. Het weggetje kronkelt door het laagland. Het is de Uitkerkse Polder, en het is eindeloos leeg. Plassen water en gras, enorm plat en zonder bomen. Af en toe draait mijn blik door het meanderen van de weg weer in de richting van de zee, en dan zie ze weer majestueus staan. Links de rijtjesflats van Wenduine, dan even niets, en rechts de nog grotere rijtjesflats van Blankenberge. Het is best een indrukwekkend beeld eigenlijk. Dit landweggetje kronkelt nog enkele kilometers verder, en halverwege is er weer een splitsing. Hier komt mijn andere lusje, denk ik, maar nee, de 24 kilometer route blijft gewoon bij ons. Mijn eerdere lus voelde niet zo lang, maar blijkbaar was dat het toch echt. Het blijft kaal, plat, maar het is wel een mooi gebied. In de verte zie ik drie torens staan. Is dat dan weer Brugge? Ik zou niet weten wat het anders kan zijn, en het is grappig om te beseffen dat die stad hemelsbreed zo dichtbij is.

De route slaat linksaf, weer een dorp in. Het is Zuienkerke, en hier is de autoweg afgesloten. Snel word duidelijk waarom, op straat is een heuse vrijmarkt, en er spelen bandjes, en de route gaat er zo tussendoor. Op verschillende plaatsen hangen spandoeken over de Tweedaagse, en op een kraampje met broodjes staan voetstapjes op de prijslijst. Dat kan geen toeval zijn, deze dag is speciaal vandaag gepland voor de doorkomst. Ik loop rond de kerk en aan de andere kant is een plantsoentje. Het kronkelende stuk door de polder was erg lang, zo’n 7 kilometer, dus het is alweer tijd voor een tweede rust. In het plantsoentje staan een paar picknicktafels, een prima plek. Het bandje speelt wat houterig een paar klassiekers en ik eet eindelijk de ontbijtkoek, of eigenlijk, de peperkoek, op die ik vanochtend heb meegenomen bij het ontbijt in het hotel.

Weer een klein half uur later ga ik weer op pad. Ik heb er nu 25 kilometer op zitten, dus nog maar zeven te gaan. Vrijwel meteen gaan we weer naar links, ik heb het gevoel dat ik veel vaker linksaf sla dan rechtsaf, en we lopen het dorp uit. De route gaat weer langs de polder, en iets verderop gaan we zelfs van de weg af het natuurgebied in. Hier staan twee vrouwen die een foto van zichzelf proberen te maken onder een boompje dat een soort poortje vormt. Dat lukt niet, en als ik aankom vragen ze mij om een foto te maken. “Natuurlijk”, zeg ik, dat geen probleem. Het stukje door het natuurgebied is kort, en is alleen om aan de goede kant van een restaurantje uit te komen die als rustpost dient. Ik loop er voorbij, en dan rechts en weer links kom ik weer op het weggetje van daarnet. Hier in de bocht staan twee dames met een ijskraampje. Die had ik gisteren ook al ergens zien staan, maar nu is het er eigenlijk wel weer voor, dus ik bestel een bakje met twee bolletjes. Aardbei en ‘Nutella’. Het blijkt best lekker ijs te zijn en ik ben ook niet de enige.

Recht voor me word Blankenberge steeds groter. Ik zie de huizen, en het kerktorentje voor een achtergrond van rijtjesflats. Ik ben er wel bijna nu. Het weggetje draait Uitkerke in, hier ben ik gisteren ook ergens geweest, maar wel ergens anders. Weer gaat het ongezien over in Blankenberge en ik kom uit op een straatje wat ik wél herken. Hier was ik gisteren ook vlak voor het eind. En inderdaad, op de achtergrond hoor ik weer muziek die bij elke stap dichterbij luider word. Een straat verder dan gisteren ga ik naar rechts en ik kom weer op de weg naar de haven uit, aan de achterzijde van het terrein van de school. Nog even oversteken, om een schoolgebouw terug naar de poort, en dan zit de Tweedaagse van Blankenberge er alweer op.

Ik loop het finishterrein weer op, en het is weer gezellig druk. Het podium waar gisteren de Kabouter Plop-DJ bezig was staat nu vol met allerlei attributen. En dan staan daarnaast ook de reuzen van vanochtend, die werden dus gewoon hier naartoe geduwd. Ik loop richting de gymzaal om me af te melden, en buiten voor de ingang krijg ik het laatste knipje, weer een flesje drinken en een munt als beloning. Best een zwaar ding. Ik loop eerst nog de gymzaal binnen voor ik even ga zitten ergens. Binnen staat namelijk het tafeltje voor de IML stempel, had ik gisteren al gezien. Er staat een kort rijtje, dus ik ben redelijk snel aan de beurt. Ik krijg mijn stempel en vraag om een ‘bar’. “Een nieuwe of een oude?” vraagt de mevrouw. Ik weet even niet wat ik moet antwoorden, maar blijkbaar is er een nieuwe stijl van bars, waar de naam van de plaats op staat in plaats van de naam van het land. Als ik nadenk, besef ik dat de bar die ik Nijmegen vorig jaar heb gehaald inderdaad ook de plaatsnaam erop heeft in plaats van het land, dus ik vraag om de nieuwe. Dat is dat dan.

Buiten staan nog allerlei standjes, waaronder een met wat merchandise. Ik koop nog een klein pinnetje erbij, en daarna zoek ik een stoel. Als ik zit word er nog iemand gehuldigd op het podium. Die heeft een een of ander aantal IML tochten behaald met deze tocht en hij krijgt een diploma en een medaille. Dat heb ik in Nijmegen nooit gezien, maar goed, daar is het zo massaal, dat soort dingen zal ik vast gemist hebben. Ik blijf even zitten, maar ik besluit dat het toch maar tijd is om te gaan. Dit was een leuke tocht en een goed evenement, maar aan alles komt weer een eind. Ik ga terug naar het hotel om mijn tas nog op te halen en dan naar de trein. Die terugreis zal vandaag overigens voorspoedig verlopen. Deze afgelopen twee dagen waren mijn eerste georganiseerde tochten in het buitenland. Het was dan wel België, en niet heel exotisch, maar het was toch weer een nieuw avontuur. Ik heb allerlei mensen zien langskomen, en allerlei mensen over allerlei wandelzaken horen praten. Toch hebben zij het ook hier eigenlijk over dezelfde wandelzaken als wij in Nederland. Dan blijkt wandelen toch ineens ‘universeel’ te zijn. Of misschien, moet ik die theorie nog eens in Japan testen, daar, las ik, is ook een IML tocht.