Walkers4Walkers.nl

Grappig ik ben wel benieuwd waar dat in zit dan dat het zo erg was ?
Ik vond het super en indien mogelijk volgend jaar weer nu was het weer natuurlijk super en ik hou wel van ver kunnen kijken
Voor mij was het min puntje wel dat aan het eind de rusten wel ver uit elkaar lagen

Hier idem. De route vond ik niet erg, de kilometers tussen de rusten op het eind waren net te ver. Maar dat had vooral ook met mijn gesteldheid te maken: ik had blaren en een vervelende knie en daardoor liep ik meer met pijn dan met lol. En dat zal dan wel weer komen door de vele grasdijkjes aan het begin. Maar op zich heb ik genoten van de route!

Voor wie het leuk vindt: ik heb een verslag (met wat fotootjes, het zijn er niet veel) geschreven met mijn beleving van deze tocht. Kijk op http://overwandelenenmeer.blogspot.nl/2 ... -2017.html.

Heerlijk en mooi leesvoer.

Een mooi verslag van een TOP prestatie

Daar sluit ik me volledig bij aan!
Wat heb je aan het einde moeten afzien, dat lijkt me zelf eigenlijk niets maar het moet een geweldig gevoel zijn dat je het hebt gehaald. Nu moet Cuijk wel een makkie zijn.
Wat lief dat Carola en Marieke op je hebben gewacht zodat jullie met z'n 3-en konden finishen, en dan ook nog net op tijd, super!
Dat je zelfs achter de pijlenophalers aanloopt en dat de rustposten al (bijna) dicht zijn, dat is in mijn ogen ook afzien (mentaal), lijkt me niet leuk maar wat geweldig dat ze nog zo bereid waren jullie te ondersteunen. Dat was bij de wandelmarathon in Zeeland wel anders (Tina en Carla weten wel wat ik bedoel).

Van dat laatste heb ik dan gelukkig helemaal geen last gehad. Tot aan de rust van 66 km ben ik niet met de tijd bezig geweest en ook niet met de rustposten die al dicht waren. We liepen nog prima op tijd en tot aan de eennalaatste rust waren alle rustposten ook gewoon binnen de gestelde tijd gehaald. Door het verzorgen van mijn blaren zijn we bij deze rust wel wat later weggegaan en kwam de tijd wat meer in beeld. En zeker doordat ik daarna ook zeer langzaam liep.
De eerste 50 km van deze tocht heb ik overigens hartstikke fijn gelopen. Het zoveelste grasdijkje met een lastige knie in combinatie met slaap zorgden ervoor dat het minder werd. En toen ook nog de blaren kwamen.....

Heel leuk verslag Aike! En Carola loopt echt niet zomaar door hoor! En cuijk zal mede hierdoor minder zwaar zijn

Leuk verslag Aike, je hebt echt afgezien. Erg knap dat je de fysieke en mentale pijn weer overwonnen hebt

Mooi verslag en we hebben het met elkaar maar mooi geflikt

Zowisut!

Mooi verslag en super gedaan! Ga nu niet denken dat Cuijk een makkie wordt want 80km is en blijft een takke-end! Mijn 1e KM liep ik heel makkelijk ondanks de tegenslagen zowel fisiek als mentaal. Mijn 2e KM was een regelrechte ramp terwijl het parcours enzo erg meeviel. Het kn iedere keer anders zijn, maar mentaal ben je nu zeker klaar coor Cuijk!

Uithuilen en door naar die 100....

Vrijdag ging ik, na een heerlijk relaxte middag (ik had zomaar vrij gekregen van mijn werk), op weg naar Goeree Overflakkee. Bij de start trof ik het meisje met wie ik in Leerdam was gefinisht, en later iets later ook Larissa, Aike en Carola. Na een startpraatje dat we niet zo goed konden verstaan, liepen we achter de muziek aan door Ooltgensplaat. Even later splitsten we ons af van de 110 km om een stuk over het eiland te lopen. We kwamen al snel langs de eerste verzorgingspost, en gingen vervolgens verder, langs windmolens, en over de dam naar West-Brabant. Daar was een rustpost ingericht in een fort, heel leuk gedaan. Nadat we hier even hadden gerust gingen we verder, stampend door de plassen (niet expres, ik had ze even niet gezien), door Willemstad, en langs de sluizen van het Volkerak. In een iets groter fort was de eerste echte binnenrust. Het zat nog vol toen we binnenkwamen, maar toen we weggingen niet meer. Het ging verder over een grasdijk, met wat verdwaalde wandelaars die net weer op de goede route kwamen. Iets verder kwamen we een automobilist tegen die het leuk vond om wandelaars bijna te scheppen en dan op het laatste moment weg te draaien. Ik kon niet in de berm springen, want we waren op een brug. Gelukkig konden we allemaal heelhuids verder lopen. Iets voor de rust op de helft zagen we de zon op komen. Bij de rust genoten we van een pastamaaltijd, prima ontbijt. We gingen door langs De Heen en Heense Molen, en dan de brug over naar Zeeland. Daar gingen we ook nog over een flinke grasdijk, voordat we bij de Philipstoren en –dam uitkwamen. Aan de voet van de toren hebben we even gerust, en genoten van een vlaflip. Toen gingen we de dam over, en kwamen zo weer terug op Goeree-Overflakkee. Het was nog een flink stuk naar de volgende rust, maar uiteindelijk kwamen we daar aan, en werden binnengehaald met muziek. Sabine was er ook, en wij konden lekker buiten zitten en genieten van een bolus, terwijl de EHBO naar buiten verplaatste om Aikes blaren te verzorgen. Intussen kwam de achterhoede van de 110 binnen en werd er overlegd of ze het nog konden halen; zij moesten nog een stuk verder dan wij. Wij gingen ook weer verder, in het begin vrij langzaam, omdat Aike best veel last had van haar blaren, maar uiteindelijk kwam er best wel weer tempo in. We liepen over een dijk, en het was maar goed dat de omgeving mooi was, want er leek geen einde aan die dijk te komen. Uiteindelijk konden we afslaan en waren ook vrijwel meteen bij de laatste rust. Die was een stukje van de route af, dus Aike en Carola hadden niet zo zin om ervoor om te lopen. Ik zag uit de verte nog een dixie staan, en bedacht dat ik het gebruik daarvan mooi kon combineren met doorgeven dat we nog op de route waren. Het was nu nog maar een paar kilometer naar Ooltgensplaat, maar er leek nu echt geen eind meer aan te komen. Zoals het hoort waren de laatste 5 kilometer voor mij het zwaarst. Maar Ooltgensplaat werd toch echt bereikt en onder klokgelui liepen we de finishlocatie binnen.

Goed gedaan, Marieke!