herwin schreef:
Morgen volgt wel een coherent verhaal (hoop ik)
Iets later dan dat, maar nu hebben mensen in ieder geval de kans gehad om eerst de papieren versie te lezen.
Voor mij begon de Kennedymars eigenlijk begin maart al, toen Ardie me vroeg of ik intussen weer Kennedymarsen wandelde. Uiteraard had dit weinig met persoonlijke interesse te maken, maar was de geblesseerde ik een mooi doelwit geworden om voor de groep uit te trekken met een tas vol krijt. Ik zou dan samen met Rob (geen forummer) de vrijdagavond vertrekken om de tweede helft te markeren. Het vooruitzicht van 40 kilometer fietsen klonk me niet heel erg vermoeiend in de oren, dus ik heb maar ja gezegd. Voor het verdere contact zou Ardie me wel opzoeken in de ledenlijst, dus ik was die dag niet de enige die een verkeerde inschatting maakte.
Een goed begin is natuurlijk het halve werk, dus besloot ik om die vrijdag het bij een halve werkdag te laten. Zo kon ik die middag nog even goed tot rust komen en alvast wat inkopen doen voor de rest van het weekend. Dat tweede is prima gelukt, dat eerste werd mede moeilijk gemaakt door een groep bouwvakkers die hier in de flat bezig zijn met een verbouwing. Maar een parkbankje met een boek en een grote fles water deed ook wonderen. Helemaal ontspannen kon ik beginnen aan de grote reis van Hengelo naar Ridderkerk, met de fiets. Niet op de fiets, dat zou met toch iets te lang duren. De fietsplek in de trein was een gezellige drukte, ditzelfde weekend vond ook de Batavierenrace plaats, een estafettehardloopwedstrijd van Nijmegen naar Enschede, waarbij de loper altijd vergezeld wordt van een fietser. De eerste Batavierenrace vond plaats in 1973 en liep van Nijmegen naar Rotterdam. Klinkt bekend, nietwaar?
De routeplanner vond dat ik met heel veel overstappen via station Barendrecht naar Ridderkerk moest fietsen. Overstappen met een fiets leek me echter wat onhandig, vooral als de fietstassen achterop vol bijna net zoveel wegen als de fiets zelf, dus besloot ik maar om vanaf Rotterdam Alexander te fietsen, dat zou nog sneller zijn ook. Niet dus, daar zorgde de exhorbitante hoeveelheid verkeerslichten in de eerste paar kilometer wel voor. Iets voor tienen kwam ik aan bij De Fakkel. Het oogde nog lichtjes bekend van de keer dat ik deze Kennedymars gelopen heb. 3 jaar geleden alweer, dus ook een jaar waarin de route de andere kant op liep. Ik nam snel even de moeite om iets warmers aan te trekken voor de komende nacht, en bleef op de parkeerplaats wachten tot onze spullen zouden worden bezorgd. Een paar minuten later belde Rob, de spullen bleken al binnen afgegeven te zijn, dus hij zat ook binnen op mij te wachten. Snel verdeelden we wat spullen over de fietstassen en ruilden nog even een boterham om aangezien ik vergeten was te vragen om een vegetarisch lunchpakket. Ook moesten we wat moeite doen om de paaltjes om pijlen aan op te hangen op een fiets te krijgen, dat paste natuurlijk met geen mogelijkheid meer in de fietstassen.
Uit mijn eigen ervaring met nachttochten weet ik dat de bepijling soms wat creatief kan zijn, omdat het uitpijlen vaak overdag gebeurt en alles er dan anders uit ziet dan in het donker. Bij ons was dat precies andersom; in het donker mochten we markeringen plaatsen op het deel waar mensen overdag zouden lopen. Gelukkig had Rob de route een week eerder al gelopen op de beschrijving, dus niet alleen had hij de route nog redelijk recent in zijn hoofd zitten, hij zat ook in zijn GPS. Het krijten zouden we niet doen met de welbekende R aan de steel, die pijlen werden in de buurt van Rotterdam wat te vaak gebruikt. Wij zouden daarom pijlen met een unieke O in de steel maken. En geloof me, die O maken is lastiger dan het lijkt. Ongelijke stoeptegels zijn daar deels schuldig aan, maar zelfs op superstrak asfalt mis ik blijkbaar de motoriek om de O netjes in het midden uit te laten komen. En wat te denken van pijlen die je schrijft terwijl je nog half op de fiets zit, of de momenten dat je verkeerd inschat waar je schoen eigenlijk staat, zodat er een hap uit de O is genomen en je een mooi krijtstreepjes op de zijkant van je schoen hebt staan. Hopelijk is binnenkort de T aan de beurt om de pijlen op te vrolijken, dat is een heel stuk makkelijker.
Maar niet alleen pijlen van krijt moesten er komen, we hadden ook stapels papier bij ons met pijlen. Op de momenten dat we geluk hadden stond er op een plek waar je een pijl op wilt hangen een boom en kon je met een paar nietjes af. Vervelender was het als je de pijl met tape vast moest maken. En rampzalig waren de schaarse momenten dat we een paaltje in de grond moesten slaan. In het draaiboek stond dat we dit met een hamer moesten doen. Nou kan Rob overweg met hamers alsof het zijn werk is, maar helaas ontbrak de hamer in ons pijlpakket. Verschillende taktieken werden er geprobeerd, varierend van draaien als een boor tot het hameren met een ander paaltje. Een enkele keer hadden we geluk en konden we het paaltje in een molshoop steken.
Het bijzonderste stukje route was toch wel bij de Carnisse Grienden. Onverlichte en slecht befietsbare paden. En opeens een stuk over vlonders, waar je heel mooi met je band tussen de planken in kunt komen, en een leuning waar je de hele tijd met je fietstas tegenaan zit, en zo smal dat je er eigenlijk met een fiets naast je niet heel goed op past. Maar we hebben het overleefd, zelfs zonder in het water te vallen.
Vanwege de voorspelde regen heben we de nadruk steeds meer moeten leggen op de papieren pijlen. En dan kan het dus gebeuren dat de voorraad met pijlen die rechtdoor gaan opeens op is. Snel werd geregeld dat we een extra voorraadje zouden krijgen. We spraken af onder de brug van de laatste verzorgingspost, dat was een kilometer of drie verder dan waar we op dat moment waren, maar het gaf ons het voordeel dat we beschut konden zitten, de regen was inmiddels wel iets te fanatiek bezig. De wachttijd kon ook mooi gebruikt worden om de appel uit het lunchpakket maar eens soldaat te maken, want dit was het eerste moment dat we echt onze handen vrij hadden. Intussen begon het langzaam aan weer licht te worden en het laatste restant uitgaanspubliek ging weer naar huis toe. Ik vraag me af hoeveel daarvan die ochtend (of middag) wakker zijn geworden met een gedachte als "Gisternacht onder de brug, zag ik daar nou echt twee mensen met reflectiehesjes zitten die een appel aan het eten waren?" Die mensen durven de komende tijd geen druppel meer aan te raken.
Intussen werd het steeds lichter. En kouder. Gelukkig zat er een benzinestation op de hoek waar we even warme thee konden halen. Uiteraard komen onze pijlen net aanrijden op het moment dat we binnen aan de thee zitten. Snel werden we voorzien van een stapeltje nieuwe pijlen. En een stapeltje oude pijlen, waar WIK nog op genoemd staat. Eindelijk kunnen we terug om het laatste stukje voor de brug ook rechtdoor te pijlen, om zo uiteindelijk voor de derde keer onze fietsen naar boven te drukken bij die brug tussen Zwijndrecht en Dordrecht.
De laatste paar kilometer schoten helemaal niet op. Met een routebeschrijving als "Na 50 meter linksaf en direct rechtsaf, daarna na 80 meter weer linksaf" bleek wel dat we heel veel pijlen op moesten hangen. Helemaal verwarrend werd het toen we aan het eind nog wat krijtpijlen tegenkwamen, met ons slaapgebrek duurde het een paar seconden voor we bedachten dat die wel eens van het begin van de route zouden kunnen zijn. Eerst markeerden we ze met "HEEN" en "TERUG", maar dat kon weer verwarring opleveren omdat niemand het "HEEN" op de heenweg had gezien. Bij gebrek aan betere termen hebben we ze maar gemarkeerd met "DAG" en "NACHT", zodat duidelijk zou zijn dat men de pijlen met "NACHT" mag negeren. Wat waren we blij toen eindelijk het moment kwam dat de wegen weer divergeerden. Ook vonden we op onze routebeschrijving een laaghangende tak. Aangezien Ardie van te voren al had gevraagd of we de pijlen niet te hoog op konden hangen vonden we dat er best een pijl op die tak mocht; als dat te hoog zou zijn klopt de routebeschrijving niet. Met nog meer bochtjes, afslagen en omzwervingen kwamen we uiteindelijk aan bij de finish, bijna 11 uur later dan we gestart waren. Eindelijk konden we even echt droog zitten. Rob had zin in soep, ik niet. Ik won blijkbaar, want de finishlocatie verkocht geen soep.
Niet heel veel later kwam ook de ploeg die de finishlocatie mocht bemensen binnen. Wij konden de opbouw van het finishbureau meekijken vanuit een magische bank; zodra je op die bank ging zitten nam je automatisch de houding van een zoutzak aan en was het erg moeilijk om weer op te staan. Als bonus mochten we echter toch terug naar Ridderkerk om nog een stukje pijlen weer op te halen. Dit keer ging dat met de waterbus, een nieuw iets voor mij. Maar dan moet je de waterbus wel kunnen vinden. Na veel omzwervingen kwamen we uiteindelijk voor de vierde keer die dag aan bij de beruchte brug. Omdat we toch even moesten wachten zijn we maar even langsgehopt bij de verzorgingspost. Via de toeristische route konden we verder, een stuk Rob nog wel kende van de hardloop- en snelwandelwedstrijd Dwars door Dordt van een paar weken geleden. Ik begreep niet hoe er zulke snelle tijden zijn gelopen op zo'n belabberd parcours, vol met kinderkopjes. De waterbus bleek een boot te zijn, maar dan voorzien van een scankastje voor je OV-chipkaart, zoals je ook in bussen ziet. Snel ging het wel, en binnen de kortste keren konden we weer een stukje route befietsen. In het begin ging het snel, daar hing namelijk geen papier. Daarna schoot het iets minder op, een tweede mesje was een stuk praktischer geweest. Toch schoten die 8 kilometers best op met twee personen, net toen ik een beetje warm begon te draaien kwamen we de pijl tegen met de melding dat wij mochten stoppen, met korte routebeschrijving naar station Rotterdam Lombardijen. Rotterdam Centraal leek echter niet heel veel verder, vooral niet voor Rob die direct door wilde naar huis en hiermee een keertje minder over hoefde te stappen.
Met een directe trein kon ik terug naar Dordrecht, om vanaf daar weer terug te gaan naar de laatste verzorgingspost om zo het laatste deel van de route nog even te fietsen en af en toe nog een bekende tegen te komen. Bij de finish kreeg ik iets waarvan ik niet wist dat het bestond. Geen waterbus, dat kende ik intussen (en leek me ook erg onpraktisch om mee te nemen in de trein) maar een verzorgingsdiploma, en dat zonder ook maar iets in de verzorging gedaan te hebben. Met een enorme omweg (leuk joh, zo'n fietspad dat opeens ophoudt) heb ik uiteindelijk het station teruggevonden en zo'n 24 uur na mijn aankomst in Rotterdam kwam ik aan op mijn thuisstation. Intussen ook zo slaperig dat staand mijn huis ongeveer even deinerig aanvoelde als de waterbus.
Volgend jaar weer? Ik weet het nog niet, eigenlijk hoop ik gewoon ook weer eens mee te kunnen lopen. Mocht dat niet lukken, dan is dit wel een prima alternatief.
