Walkers4Walkers.nl

Via een 4-ummer die ook deze KM gelopen heeft (Toine) kreeg ik de tip dat er nog meer foto's online zijn. klik maar hier en je kan ze ook bekijken. Ze zijn er duidelijk mee bezig, want ze nu staan alleen de 'de Bussel' en 'klaar voor de start' online, maar daar zijn al heel wat bekende gezichten te zien
De volgende serie 'van 4am tot 9am' is nu ook te zien, met tussen de vroege vogels die binnen komen, eentje van fotograaf Bernard in actie
Die foto is dus even niet te zien, ze zijn de fotoboeken aan het veranderen, dat boek wordt nu '5am tot 10am'

Someren 15/16 05 2010

Licht aangestoken door mijn ervaringen met de presidentiële order van Theodore Roosevelt die later bekend gaat worden onder de naam Kennedymars is het plan opgevat deze te lopen. Vol moed, tot aan de tanden bewapend met goede zin en enigszins iets te weinig slaap wordt de reis ondernomen naar het zuiden van ons land. Aangekomen op de plaats waar het spektakel zich gaat voltrekken wordt alles nog eens gecheckt. Verrek mijn zaklamp voldoet niet aan een specificatie en dat is schijnen. Geen nood want mijn vislamp voor aan een pet heb ik uit luiigheid nog niet uit mijn rugzak gehaald. De routine van het inklaren kan beginnen. Met een kopje koffie in de hand wordt Wil1956 naar binnen verwelkomt waarna kort hierop iedereen wordt verzocht zich naar het marktplein te verplaatsen. Hier wordt de hand geschud met mijn wandelgoeroe Bernard_dT en mag ik een blik werpen op wandelmeester LHST die even verderop staat, dichterbij ben ik niet gekomen en het zal blijken dat vanaf het begin de afstand alleen maar groter wordt. Na goed Brabants gebruik worden wij voor het afschieten gezegend door een plaatselijke geestelijke die de wandelaars alle goeds wenst, leuk te weten dat de eerste christenen ook mensen van de weg worden genoemd. Als het doorbreken van een dam vloeit het plein vol wandelaars zich naar de opening. Zolang de benen nog vers zijn blijft het W4W kwartet eerste stuk bij elkaar en dit wordt bevestigd door een onderscheiding die de kleine generaal Bernard ons opplakt. Al pratend over alles en nog wat worden de koppels gevormd, Wil neemt Bernard onder zijn hoede en mijn wandelmaat doet waar hij goed in is namelijk naast mij lopen. In alle vriendelijkheid en met volle egards wordt er afscheid genomen van elkaar. De eerste kilometers vliegen voorbij en voordat wij er erg in hebben zijn de eerste doorloopposten beslecht. In een voor ons een absoluut recordtijd komen wij aan het eind van het eerste blad van het klavertjevier. Tot onze vreugde zitten onze wandelvrienden hier ook net en wij schuiven onvermoeid aan. Na ons gelaafd te hebben ( we zitten zeker in de buurt van de Efteling) vervolgen wij onze missie die door een donker bos waar een lamp zeker geen luxe is geleid wordt. Hierna komen wij een duo tegen die de meest vreemde onderwerpen aansnijden voor een gesprek, gelukkig wel want ik zit al half te slaapwandelen en elke houvast die ik nu kan vinden klamp ik aan. Ondertussen is het tweede viertel langzaam aan zijn einde gekomen en vind ik een stuk gereedschap in mijn tas die de lamp kunnen herstellen die voor de uitdaging is verworven. In opdracht van een fotografe worden op de rust een afgematte pose aangenomen om een sfeer te creëren. Tegelijk komt hier het ander duo aan en confronteert ons met deze houding tot hun hilariteit, toch blijkt mijn maatje deze houding niet helemaal vrijwillig te hebben genomen en laat zijn eerste blaar al zien. Even prikken en weg zijn wij weer over de magische helft van een tot dusver goed verzorgde wandeling. Als een jong veulen loop ik over het parcours van zonsopkomst, bos en ontwakende natuur waarbij mijn maatje volgt mij rustig als een robot die zijn pijn aan het vermannen is. Bij de eerste normale rust met zitgelegenheid komt het olijke duo vlak achter ons aan en is er iets van kentering te ontdekken bij onze apeldoornse wandelgenoot. Na een mond vol praten vervolgen wij de koers en zwaaien elkaar nog even na bij de opvolgende verzorgingspost om de derde ronde af te sluiten. Aangekomen op de hoofdpost waar de laatste ronde moet beginnen neemt mijn wandelmaat wel erg lang pauze, vind ik, en neemt Wil een besluit over de voortgang van zijn queeste. Half hinkelend en vol krachttermen neemt mijn maatje de aanvang aan voor het laatste bedrijf welke voor hem een obsessie is geworden, het niet opgeven namelijk. Tja je moet wel doorzetten als je de 50 op de vierdaagse van Apeldoorn wilt lopen. Bij een ingelaste post in het vierde rondje komen wij tot de ontdekking welk besluit Wil heeft genomen want daar komt hij aangestapt. Mijn achting voor hem zou niet zijn afgenomen als hij anders had besloten maar dit is lopen op een niveau waar ik nog niet gekomen ben. Het verzetten van de afstand wordt steeds moeilijker daar mijn maatje het gevecht met zijn eigen aangaat en er ook bij moet blijven lopen. Met veel krachttermen en zoekend naar gespreksstof komen wij aan bij de eerste echte rust van deze veldtocht. Onder applaus halen wij ook het andere duo binnen en besluiten dit met zijn vieren te gaan volbrengen. Opgepept door woorden van berusting schakelen automatisch over naar een gunstig tempo. Maar ook in deze modus operandi is killing voor mijn maatje totdat er een heuse schone naast hem komt lopen en hem de vleugels geeft die hij zo ontbeerde. We moesten nogal tempo maken om hen niet uit het vizier te verliezen en dat was ook weer teveel van het goede. Bij de laatste rust moest deze engel ons lossen en het tweede duo deed haar voorbeeld na enige tijd volgen. De afspraak niet vergetend hebben wij het laatste stuk toch nog met zijn vieren gelopen en kwam zelfs Marcel Dekker ons vergezellen om ons over de lijn te slepen. Al met al een mooie tocht die voor een eerste keer georganiseerd is. Een aanrader voor een ieder als je maar van mandarijnen houd want die kreeg je daar in overvloed.
Wil, Bernard en Edwin bedankt voor deze ervaring.

Eduard, chapeau! Prachtig geschreven verhaal. Vooral omdat het ook (bijna) de waarheid is !
Uiteraard blijft dat onder ons.

Eduard, zoals verwacht een prachtig verhaal! Ik had nochtans de sterke indruk dat wij in Oosterhout aan de wandel waren?

En ook dat is nu weer geschreven, tussen het repareren van een vastgelopen pc door.

Ook jij hebt weer een mooi verslag geschreven! De glorieuze aankomstfoto's zijn er gelukkig wel. Op de site van onze engelse fotografe (zie de link in het bericht van Truitje) staan wij er gekleurd op

Someren, Oosterhout...
Gewoon een stukje dichtelijke vrijheid.