Walkers4Walkers.nl

Zijn de boze dieren daar ook even gewaarschuwd dat het een onrustige nacht kon gaan worden, of heeft Loes ze weggejaahaagd (uit het bos)

Nee, maar ik heb ook aardig met tunnelvisie gelopen daar. Er hingen wel allemaal boze takken op hoofdhoogte. Dat zou ik niet van boze dieren verwachten, maar volgens het bordje kunnen de dieren in dat gebied onvoorspelbaar reageren, dus wie weet waren het een soort van struikeldraden die als wraak zijn uitgezet.

En zo'n bordje impliceert een beetje dat het voorspelbaar is dat de dieren onvoorspelbaar reageren. Is dit nou niet een contradictie?

Gijs en ik hebben wel dieren gezien, een ree, een konijn, een egel en een dode egel. Ok ik heb t ree en t konijn gezien de rest hebben we samen gezien;) maar ja dat waren geen boze dieren, en Loes liep achter jullie Herwin dus die kon ze ook niet weg jagen

Nou, konijnen kunnen heel boos zijn hoor

In het laatste weekend van juni eens afgereisd naar de accommodatie van Poortugaal Sport Vereniging waar ik mijn eerste ervaring ga opdoen met het instituut RWV. Vandaag ben ik vergezeld door twee dames waar ik in vorige tochten al kennis mee heb mogen maken. Na het binnengaan worden we even hartelijk begroet door de bezetting van de inschrijftafels en vele van de andere lopers. Na handenschuddend de tijd vol te hebben gemaakt tot de gebruikelijke gewoontes van voor de tocht zou de lok naar buiten moeten roepen maar, het wolkendek begint gestaag het hemelwater te lossen. Verscholen onder mijn pet doe ik een poging te luisteren naar de rede van de voorzitter die wegvalt in het geroezemoes van het aangetreden keur, wel begrijp ik dat de tocht aanvangt. Na het bemachtigen van een gedetailleerde routebeschrijving worden de eerste stappen gezet in een voor mij onbekende omgeving.

Ik ben beland in een tocht vol omtrekkende bewegingen, waar het even kan wordt de bebouwing gemeden en het groen bezocht. Zo trekken wij oostelijk van Poortugaal richting het noorden om hier onze weg te bewandelen boven Hoogvliet langs. De regen blijft aanhouden zodat er minder aandacht wordt besteed aan het uitzicht langs deze route. Via parkjes, fietspaden en een industrieterrein komen we bij de eerste rust onder aan de trap aan de overkant van de A15 waar een Berliner-bol gepresenteerd wordt. Vanaf hier zijn we ingeklemd tussen de raffinaderijen en de snelweg. Het uitzicht op het Botlekgebied heeft wel iets van een skyline bij nacht van een grote stad of futuristische woongemeenschap. Over de Botlekbrug krijgen we een vervolg van dit enorme industriegebied totdat wij de Brielse Maas oversteken om in het Hartelpark uit te komen om daarna weer terug te keren naar de verhardeweg in de vorm van een dijk. Ook de tweede post met krentenbrood wordt beslecht en komen we tot de ontdekking dat al enige tijd een persoon op een paar stappen afstand blijft volgen. Wanneer ik me laat afzakken om kennis te maken blijk ik hem al te kennen, alleen van woorden dan!. Het is Henk aka de Maffioso die mij wel eens een zin tot nadenken geeft, zomaar bij dit groepje omdat het zo’n lekker tempo heeft. Helaas is de filosoof druk bezig met bezinning zodat het gesprek lange stiltes gaat kennen. Zigzaggend door Heenvliet op zoek naar Zwartewaal flitst de zaklamp heen en weer door een park dat het water van de paden niet kan krijgen. Gedwongen door de waterstand lopen we over de keurig gemaaide gazonnetjes dat dit park kent. Met het water soppend tussen de tenen worden we dan toch begroet door de vrijwilligers en de uitbater van de eerste binnenrust.

Na een halfuurtje gaan we de kuierlatten weer op maar nu vergezeld door Erik, die dan weer beter bekend is als Rumi. Erik kent de kunst van letterlijk nemen, doordenkertjes en andere woordgrappen uitstekend zodat de nachtelijke uren zeker niet vervelend zijn. We tikken Brielle even aan en maken een ommetje over ophaalbruggetjes die de haven begaanbaar maken. De formatie met Henk in onze kielzog passeert de cocktailspiespost om in de richting van Oostvoorne te komen. De regen is zo zoetjes heen door de voorraad en we krijgen het eindelijk wat droger dat de sfeer zeker ten goede komt. Aan het begin van de Oostvoornse Duinen is er nog een soeppost ingericht welke wij ons de energie geeft voor het vervolg van het traject. De duinen kennen smalle paden en weelderige begroeiing zodat het een sluipdoor kruipdoor toer wordt met vele mooie doorkijkjes. Wanneer er snellopers terugkeren op het pad haakt Erik hier aan en verdwijnt hij al spoedig uit het zicht. Het drietal met onze inmiddels vertrouwde achterhoedespeler blijven het pad volgen en lopen tegen een weilandje met lama’s aan. Hier begint ook het dorp Rockanje dat ons verwelkomt op het plaatselijke sportcomplex de Drenkeling. De dames hijsen zich in droge kleding en mag een bakje koffie voor enige warmte zorgen. Als wij klaar zijn voor vertrek in Henk al vertrokken en zullen wij zonder verder toezicht ons gaan begeven aan het tweede deel van deze mars.

Wie Rockanje zegt, zegt strand, precies! Bij het verlaten van het dorp mogen wij de zee begroeten. Ik heb ergens een aversie opgedaan aangaande strandlopen, maar wij zijn gekomen om te lopen en zo sleept het drietal zich voort half wegzakkend in het zand. Het is een behoorlijk stuk dat afgelopen moet worden wat het voor asvaaltlopers het best pittig maakt. Het strandpaviljoen is al vanaf het begin te zien maar als deze dan eindelijk langszij komt is dit deel van de tocht toch doorverwezen naar de geschiedenis. De duinen worden nog verder doorkruist tot we weer bij een fietspad uitkomen dat beter is voor het tempo dat voor even verdwenen was. Als we bij het tweede maal richting de waterkant gedirigeerd worden, worden we verrast bij de verzorgingspost op een broodje gekruide kipfilet. De tocht strekt zich verder langs het Haringvliet over het Quackstrand op weg naar vestingstad Hellevoetsluis. Wij komen deze havenplaats binnen via de stelling en lopen achter de forten langs om bij de haven uit te komen. Via de fruitpost laten we de stad achter ons en worden we op een lange dijk geleid. Dit is de langste weg van deze tocht dat zelfs voor een “80 van de Dijk loper” herinneringen boven haalt. De eerste zonnestralen proberen hier voorzichtig zich tussen de wolken door te steken. De wind en het zich op het water is een aangename combinatie, dat even wordt onderbroken door de claxonerende en joelende bezetting van de bezemwagen die op weg is naar zijn opdracht. Onderaan het einde van deze dijk wordt er een vlaflip vers getapt bij de zoveelste verzorgingspost die ons de energie moet leveren om in Zuidland te komen. Na deze korte rust ligt er een modderweg als barrière tussen ons en het volgende punt. Laverend tussen de plassen en andere oneffenheden weten we toch de overkant te bereiken zodat de tocht kan worden voortgezet. Het plaatselijke sportpark geeft hier de laatste voorzieningen van een binnenrust dat de dames enorm kunnen waarderen. Voor het eerst begin ik aan voetverzorging tijdens een tocht, iets wat nooit bij me op zou komen ware het niet dat mijn voeten enorm branden. De regen heeft tol geëist en een blaar begint zich af te tekenen op mijn rechter voorvoet, niets meer aan te doen alleen behandelen. En zo kan ik met een klein hinkelpasje mij weer op de weg begeven.

Het laatste stuk van de tocht heeft het plusgedeelte van de tocht waardoor wij uiteraard gelokt zijn. Noblesse oblige wordt er rechtsaf geslagen om de royale afstand van deze tocht af te kunnen leggen. Via een pad dat volgens ons speciaal voor deze dag is aangelegd passeren wij de Stompaardseplas om het pad te volgen richting Simonshaven. Hier is een extra rust gesitueerd dat in verse pannenkoeken voorziet. De sfeer is gemoedelijk en de pannenkoeken laten zich smaken, de zon brandt ondertussen en de beschermende kleding van het begin van de tocht heeft een plaats gevonden in of op mijn rugzak. Maar de tocht gaat verder zodat deze rust vrij wordt gemaakt voor de volgende lichting. Wij lopen over de Lageweg richting Spijkenisse hier komen we uit in parken waar ook Schotse Hooglanders lopen. Waar de originele route weer ons pad kruist worden we alweer voorzien soep en andere maagvulling. Het stedelijk waterproject de vierambachtenboezem leid ons naar het oude centrum van deze plaats die op zijn beurt weer overgaat in de haven die wij in zijn geheel aflopen. Achter Oude Maas moeten we zijn om het eindstation te bereiken maar daarvoor steken we deze over via een van metaal opgetrokken brug. Wanneer wij deze brug gepasseerd zijn komt er een pad tevoorschijn waar hardcore wandelaars veel voor opzij zetten. Een steile afdaling en een begroeid pad(?) leid ons onder de brug door welke wij zojuist zijn overgestoken en een vals platpad ons weer naar boven voert. Aan de top is de laatste rust die ons voorziet van gebak van de verenging die jubileert. Met een gevulde maag gaat de laatste etappe beginnen met een tocht door het moeras via een vlonderpad dat een unieke kijk geeft op de griend. Wanneer het vlonderpad ophoud gaat het over in een dijk met de Oude Maas die nu niet meer van onze rechterzijde zal wijken. Even op de dijk is er overleg omdat we even geen aanwijzing meer hebben gezien maar als wij ons volharden in het aanhouden van de weg komen de tekens gelukkig weer terug in het landschap. Als de dijk ophoud en een ellenlang fietspad verschijnt is het nog wel even doorbijten om abrupt tot een einde te komen van de tocht. Het pad komt uit achter de sportaccommodatie waaruit wij waren vertrokken en daarom geloven we niet dat we er al zijn. Er mist iets als een afsluiter in de tocht voor het gevoel dan. Als wij ons afmelden worden we nog beladen met een enorm aandenken voor het voltooien van deze tocht en een grote cake. Nadat we hartelijk zijn uitgezwaaid zit het er toch echt weer op en mogen we gaan toewerken naar een volgende uitdaging.

Overal genomen was het een tocht dat veel in zich had zoals de diverse soorten ondergrond en de variatie in uitzicht en omgeving. De plus van deze tocht ligt niet in de kilometers maar in de enthousiasme van de vrijwilligers!.

Wat een epos! Prachtig geschreven.

Dat kan ik alleen maar beamen! Heel herkenbaar ook want het speelde zich af in mijn achtertuin. Nou ja. ....... bijna