Walkers4Walkers.nl

Iedereen die het gehaald heeft proficiat.
Ik wil vooral Joyce feliciteren met haar eerste kruisje. Zoals je al schrijft, die neemt niemand je meer af.
Daar kun je het hele jaar (en daarna ook nog) van nagenieten!

Ik heb een bijzondere vierdaagse gehad omdat ik 'alleen' liep maar onderweg zoveel bekenden tegen ben gekomen en eigenlijk helemaal niet het gevoel heb gehad dat ik alleen liep.

De vierdaagse begon met het ophalen van mijn polsbandje op zondag. Dat vond ik een moeilijk moment, want zonder mijn vriendin en haar moeder. De zonnebril deed zijn werk!
Na een rondje stad gezellig uit eten samen met Marko, Fien, Wandelmaatje, Cornelia en AGS en daarna met nog anderen de Sunset March gelopen met de broer van Jeltsje als veteraan. Daarna voor het eerst sinds jaren weer eens het vuurwerk gezien, vroeger ging ik als klein meisje ieder jaar met mijn ouders, mooie herinnering!
Op maandag afgesproken met vrienden voor een uitwisselingstruc, het optreden van mijn vader op de Wedren bekeken, de meeting bezocht en weer wat meer mensen van W4W leren kennen, maar tussendoor ook met Marko even wat boodschappen gedaan en een lekkere cappuccino is het centrum genuttigd. Daarna met hetzelfde clubje als de dag ervoor lekker pannenkoeken gegeten en toen op naar huis om de laatste spullen gereed te maken. Om 22.00 uur naar bed, 1 uurtje geslapen en daarna wakker gelegen tot de wekker ging.

Dinsdag startte de dag miezerregen, maar dat mocht de pret niet drukken. Na een uurtje brak de zon door en die is niet meer weggeweest. Ik vond het zelfs behoorlijk warm/benauwd, had er een beetje last van. Maar dat zal de combi geweest zijn met mijn maagproblemen, het moeilijker dan anders kunnen eten en het slaapgebrek van die nacht.
Al snel was ik op de eerste rustpost van de gemeente Nijmegen, op 13 km. Korte rust genomen, even geknuffeld met mijn nicht en toen weer op pad. Twee minuten later liep ik al tegen 2 wandelbekenden aan, waar mijn wandelmaatjes en ik vaker mee samen wandelen. Na een hartelijke begroeting kwam de vraag: "loop je alleen?". Uitgelegd wat er allemaal aan de hand was en daar schrokken ze behoorlijk van. Ze hadden ons al gemist in de laatste weken bij trainingstochten.
Samen tot in Elst gelopen. Daar namen zij rust en ben ik doorgelopen naar de oase om even gedag te zeggen. Vervolgens door naar de tweede rustpost van de gemeente. Weer heerlijk verwend en even op adem komen om vervolgens weer op pad te gaan. De rest van de route alleen gelopen, soms met muziek op om even in wandeltempo te blijven. Ik liep prima, al had ik wel wat last van mijn rug door de rugzak. In Slijk-Ewijk daarom extra gerust en lekker even horizontaal in het gras. Ik had toch genoeg tijd en wilde ook de afstand tussen een vriend van mij en mezelf verkleinen zodat we ongeveer tegelijk bij de Wedren zouden zijn. Ik zou nl. zijn vroege start voor woensdag krijgen.
Ook in Oosterhout, onder de Oversteek en net na de Waalbrug nog kort gestopt in de schaduw om even wat af te koelen en de afstand verder te verkleinen. Intussen ook contact met Marko en samen de laatste kilometer van dag 1 gelopen. Mijn vriend was 5 minuten eerder binnen (hij is me bij de Waalbrug voorbij gelopen) en na het wisselen van onze startkaarten samen met Marko nog ergens een koffie gedronken en toen op naar huis.
Het slaapgebrek heeft er in gehakt, want na een douche, een maaltijd en het klaarzetten van alles voor dag 2 vond ik het om 19.00 uur welletjes geweest. Die nacht heerlijk geslapen!!

Dag 2: een vroege start en toch een uur verslapen Ik was vergeten de wekker aan te passen naar de vroege starttijd. Maar alles stond klaar, dus ik kon lekker opschieten en uiteindelijk ben ik maar 8 minuten later gestart dan de dag ervoor. Eigenlijk best ideaal: een uur langer geslapen, geen rij bij de start en toch nauwelijks later van start.
Dag 2 redelijk gelopen, de warmte speelde weer wat op, ik kreeg weinig eten weg en had daar af en toe wat last van. Onderweg Jeltsje en Ineke tegengekomen, nog wat vrienden aan de kant die me supporterden en vooral ook veel appcontact... ik voelde me absoluut niet alleen lopen
Buiten mijn vaste rustposten vandaag ook bij de oase 'aangemeerd' en dat was erg gezellig. Vanaf daar met Spatoes tot in Beuningen gelopen. Ook de 2 wandelbekenden tegengekomen en die liepen in de buurt. Na mijn rust in Beuningen ben ik weer alleen verder gegaan en in Weurt even een vetermoment toen ik met mijn gedachten even bij vriendin en haar moeder was (vandaag was de uitvaart waar ik helaas niet bij kon zijn door de vierdaagse) en het nummer "You'll never walk alone" werd gedraaid.
Bij de sluis van Weurt de 2 wandelbekenden weer tegengekomen en vanaf daar samen met hen tot aan de finish gelopen. Op de Waalkade nog een bolletje citroenijs genomen, die had ik wel verdiend. De stad was een groot feest, echt genoten!! En de laatste 30 meter met Joyce, samen over de finish. Wat was ze emotioneel! Ik had best last van mijn knieën en ben snel naar huis gegaan, pijnstiller erin, knieën ingesmeerd met Perskindol, eten, douchen, naar bed! Weer een prima nacht!

De volgende ochtend voelden mijn knieën weer een stuk beter. Ik hield me vast aan het idee dat de derde dag mij meestal meevalt na de eerste twee dagen. Maar jee.... wat was dag drie dit jaar zwaar!! Ik begon met lopen en voelde mijn linkerknie weer opspelen. De pijn werd erger en ik kon de knop niet meer omzetten. In het begin kort naast Bertus gelopen, maar op een gegeven moment mijn eigen tempo gekozen. Na het oversteken van de St. Annastraat kort gestopt om een pijnstiller in te nemen. Dat hielp helaas niet.
Bij de Shell weer gestopt om mijn knieën in het smeren met Perskindol en de gedachte dat ik waarschijnlijk daar zou besluiten te stoppen. Maar.... daar waren de 2 wandelbekenden weer en die hebben me mee op sleeptouw genomen. Tussen Nijmegen en Malden had ik het erg moeilijk, mijn knie wilde niet meewerken, ik wist niet wat verstandig was en wat niet. Een ernstige blessure lopen is het me niet waard. Maar DE beslissing maken is ook zo moeilijk. Ik moest overwinnen dat ik dan niet alleen stopte met deze vierdaagse maar mogelijk ook niet door de loting voor volgend jaar zou komen. Mijn gedachten maakten overuren: "Wat was juist en wat niet?".
Bij het bejaardenhuis in Malden weer een korte pauze en daarna liep ik eigenlijk redelijk makkelijk weg. OK, we gaan er weer voor. Van rust naar rust, dat werd mijn doel die dag. In Mook de volgende rustplaats van de gemeente. De 2 wandelbekenden hebben daar op me gewacht en samen zijn we verder gelopen. In Plasmolen moest ik gewoon weer even zitten en geduldig bleven ze bij mij. Pijnstiller naar binnen en weer verder. Maar wat ging het moeizaam. Daar kwamen de waterlanders weer... pffff.
Tussen Middelaar en Milsbeek voor de tweede keer serieus overwogen om te stoppen, met het oog op de heuvels die nog gingen komen. Maar juist op dat moment kwam mijn vriend naast me lopen en die beloofde me om naast me te blijven lopen als ik zou besluiten om door te gaan. En dan kreeg ik op vrijdag ook weer zijn vroege start
Kort daarna kwam ook boktwee nog naast me lopen die zei: "Opgeven? Dat gaan we niet doen". Hij heeft een paar kilometer tegen me aangepraat, gedachten afleiden en ik kwam weer een beetje in tempo. Mijn vriend raakte zelfs wat achterop omdat ik weer wat sneller liep. Aan het einde van Milsbeek afscheid genomen van boktwee, wij gingen weer pauze houden voordat we de Jansberg gingen 'bestormen'. De pijn was iets minder en ik nam daar de beslissing ervoor te gaan. Geen moment meer getwijfeld, ondanks de pijn. Ik ging het gewoon doen. De knop was om. Na wat appcontact mijn vriend toch weer opgepikt en vanaf daar samen tot aan de finish gelopen. De 2 wandelbekenden losgelaten, konden zij ook weer even hun eigen tempo lopen en hun eigen rustplaatsen kiezen.
Om de 5 km zo'n beetje gerust, veel meer kon ik niet meer achter elkaar lopen. Op de 7-heuvelenweg weer een rustpost bij de gemeente en daar even de ontlading toen ik werd geknuffeld door mijn nicht. Van blijdschap... want ik ging het gewoon redden die dag. Dankzij alle mensen die me steunden via app en facebook en langs de kant, maar vooral door vriend, de 2 wandelbekenden en boktwee. Anders had ik waarschijnlijk echt opgegeven die dag. Dank jullie wel!
In Berg en Dal stond mijn vriendin nog langs de kant van de weg. Voor haar moeilijk om aan de andere kant van de lijn te staan dit jaar, maar voor mij heel bijzonder dat ze dat voor mij deed. Even goed geknuffeld natuurlijk
Na de finish zoals beloofd de startkaart met mijn vriend geruild en gauw naar huis. Ik was op!
Gelukkig had ik een afspraak bij de fysiotherapeut die avond. Na wat testjes was zijn conclusie: buitenste knieband ingescheurd. Knie was wat dik en blauw door de bloeduitstorting. Mijn knie is ingetapet en dat gaf direct verlichting.
Die nacht prima geslapen, geen pijn. Op naar dag 4!

De laatste dag met veel minder pijn maar wel met een loodzwaar been gelopen. De eerste 14 kilometer lekker alleen gelopen en het ging best goed. Vanaf de rust in Overasselt samen met de wandelbekenden gelopen tot begin Malden. Onderweg nog Ineke tegengekomen en andere bekenden uit het Nijmeegse. Cuijk was een feestje en na de ponton weer een rust (deze dag sowieso iedere 4-5 km gerust, veel verder kon ik niet lopen achter elkaar). Vanaf dat moment werd het erg zwaar!! De laatste 15 km waren echt afzien en de laatste 4 km heb ik bijna alleen maar lopen huilen. De reacties langs de kant en van wandelaars waren bijzonder!
Op de Via Gladiola nog een kort stukje met Ineke opgelopen, was fijn dat ik even iemand tegenkwam en mijn gedachten kon verzetten. In tranen over de finish, maar ik was er!!

Deze vierdaagse was op sommige punten zwaarder dan voorgaande edities en op sommige punten is het me juist heel erg meegevallen. Nummer 4 is in the pocket en daarmee ook mijn deelname volgend jaar!

Gisteren een heerlijke dag in de sauna gehad en vandaag nagenieten van de gekregen bloemetjes en de foto's en verhalen!

Leuk al die verslagen lezen, mijne komt volgende week zondag, dan ben ik weer thuis na deze vakantie week

"We" hebben de tijd. Mijn verslag is ook nooit zo snel of helemaal niet.
Geniet van je vakantiewerk Rene!

Een gezellige, ontspannen Vierdaagse gelopen, samen met Nils en Fokko.
Op maandag op ons gemakje aangemeld en de 'verplichte' programma-onderdelen afgelopen: bandje ophalen, biertje in de stad, vergadering Gouden Kruisdragers, bezoekje aan de Blauwe Maandag en afsluiten met Chinees op de St. Jacobslaan.

Tegen beter weten in op maandag tóch om 21.00 u naar bed gegaan en ieder half uur op m'n horloge gekeken. Slapen tegen 01.30 u en om 02.00 u loopt de wekker..... Om 03.00 u staan de 'usual suspects' al weer op de Wedren. (en ja: daar ben ik er zelf ook één van ) De cameraploegen, de dronken studenten, 'vier dagen lang , lalalalala' en dan het openingspraatje van de marsleider. Precies op dat moment vallen ook de eerste voorzichtige druppeltjes. Fokko, Nils en ik zijn vlot weg en bij het bord in Bemmel, waar aangegeven staat, dat we 8.1 km onderweg zijn, is het 05.10 u. We hebben er dus een 'fris' tempo in. Bij het oversteken van de Betuwelijn wordt de benauwdheid eindelijk doorbroken en de eerste paar druppels regen worden hartelijk begroet. Helaas worden het er een paar méér. Dat leidt tussen Bemmel en Huissen tot een heel korte pitsstop bij de WIOS, ter hoogte van park Lingezegen. Staande in de luwte van de verzorgingswagen kan een beker koffie nét; gaan zitten leidt tot onderkoeling. Van hieruit gaat het in één ruk door naar Elst, waar pal achter de burgemeestersstand weer van koffie wordt genoten. Nu wél zittend: het is een gezellige club ervaren lange-afstandslopers, die hier al rond 09.00 u bijpraat. De volgende stop is bij Eric en Carla: voor Fokko een nieuwe ervaring, voor Nils een post waar hij naar uitkeek. Inmiddels wordt het warmer: we laten ons 'mooi' fotograferen bij 'Modern' maar moeten daarvoor zorgen, dat een peloton militairen ons vóór blijft: we willen liever zélf op de foto. Hiervoor moeten we enorm inhouden: we schatten het tempo van het pelotonnetje in op zo'n 4.5 km/u. We slagen in de opzet en er komt een leuke foto onze kant op (later deze maand). In Oosterhout is het inmiddels écht warm geworden en we zijn blij, dat we bij de Gouden Kruisdragers welkom zijn op het meeting point (ook al zijn Nils en Fokko nog geen lid). Nog een klein stukje dijk en een nieuw stukje parcours en de langste dag van de editie 2015 (54 km!) kan om 12.15 u worden afgesloten. Beetje 'afbieren' bij de Turk, waar het langzaam ook steeds gezelliger wordt.

Woensdagochtend voelt de wekker om 02.00 u al minder 'raar' aan. Nils is ontspannen aan het ontbijt en doodt de tijd aan de start met een beetje gamen op de telefoon. Zelf moet ik hier vooral de WIFI goed benutten, want op mijn logeeradres heb ik geen toegang tot internet: het voelt een beetje, als worden teruggeworpen in de prehistorie.....
We starten weer lekker vroeg, al heeft de scanner problemen, waardoor Nils noodgedwongen veel langer op het startterrein moet blijven hangen; een beetje narrig maken we ons achter de studenten langs via het fietspad uit de voeten. Mijn maag doet niet helemaal mee vandaag; kleine waarschuwing - niet te veel eten en uitkijken met drinken vandaag. We stiefelen langs Alverna en besluiten bij Balgoy een stop te maken voor een versnapering en een sanitaire opknapbeurt. Leuk om onderweg het 'dreamteam' te passeren en ook op deze rustpost weer bekenden te treffen. Helaas is het enige toilet voor de deur bezet, dus ik moet nog even volhouden. Ik richt me op de EHBO-post op de dijk naar Niftrik, maar daar staan dit jaar geen oranje cabine's. Dan maar door tot aan het tunneltje.... Op de Dijk passeren we het dreamteam weer: we zullen deze week nog vaak 'haasje-over' spelen. Ik klets wat met één van de leden, die hierdoor opmerkt, dat 'al dat gepraat' hem op een achterstand heeft gezet ten opzichte van zijn teamgenoten. Dus ik 'haas' hem naar de rest van het clubje. Hierdoor komt Nils op enig moment naast Boetje Huliselan te lopen. Boetje is sportinstructeur, een zeer goed loper en van indonesische afkomst...... Hij is ongeveer 1.58 lang. Het was een mooi plaatje, om daar Nils (inmiddels circa 2.00 m) naast te zien lopen! Het was dus ook niet zo vreemd, dat Nils niet veel moeite had met het tempo van de dreamteamers, die in doorsnee toch 7.5 - 8 km/u lopen. Na Niftrik volgde al snel het fietspad richting Wijchen. In ons hoofd waren wij al weer bij de oase. Nu kreeg Fokko het echter wat lastiger: het probleem zat hem niet in het tempo, maar in het aantal stops: hij had er behoefte aan, eigenlijk niet meer te stoppen en maar gewoon dóór te gaan, terwijl mijn wandeling, door de vele ontmoetingen met bekenden onderweg, alleen maar gezelliger werd. Na het bezoek aan Eric en Carla (waar ik voorzichtigheidshalve een kopje thee dronk), liet ik de heren dan ook in hun eigen tempo verder gaan. Zo liep ik dus lekker vrij en ontspannen het laatste gedeelte van de tweede dag uit, waarbij ik alleen hier en daar moest stoppen om wat uitleg te geven. Nils en Fokko kregen namelijk van bekenden van mij de vraag, waar ik was - waarop de heren doodleuk antwoordden, dat ik 'ergens last van had'. Als gevolg daarvan mocht ik dus bij alle bekenden stilstaan en uitleggen, dat ik niet geblesseerd was! Met deze tactiek 'wonnen' de heren een half uur. Ik finishte om 11.55 u en zij dus om 11.25 u. Met dank!

Ik hoop toch wel een verslag(je) van jou te lezen Spatoes. Hoe heb jij bijv. de 30 km. ervaren voor de eerste keer?

Mijn Vierdaagse is goed verlopen ondanks een paar beroerde weken met buikgriep ervoor. Ik heb het iedere dag rustig aan gedaan en had iedere keer ongeveer 10 uur nodig om het rondje van de 40 af te leggen. Vrijdag duurde het iets langer. Sommigen hier lopen in die tijd 50 km maar ik vind het goed zo. De ingewanden hebben zich onderweg goed gedragen dus dat is fijn.

Naast een aantal vaste stops heb ik iedere dag gepauzeerd bij de Oase en bij Doctor Pain. Bedankt Eric, Carla en Gerrit voor de ondersteuning en verzorging. Toppie!

Vrijdag kon het 6e kruisje opgehaald worden. Ik heb er 6 dagen voor moeten lopen (in 2015 2 dagen en de rest dit jaar) maar het was de moeite waard!

Op de vraag hoe was je vierdaagse kan ik maar een ding zeggen: helemaal TOP.
I.v.m. aanhoudende rugklachten heb ik lang getwijfeld of ik wel zou inschrijven. Dat heb ik toch maar wel gedaan. Daarna lang getwijfeld of ik zou annuleren. Tot 30 april was dat mogelijk. Toch maar niet gedaan. De h.a. heeft me na onderzoek verzekerd dat ik zoveel mag wandelen als ik wil, zo nodig (helaas) met pijnstillers. Wel heb ik dit jaar 30 km. gelopen i.p.v. 40 km. In 2009 hadden mijn wandelmaatje en ik al eens 30 km. gelopen, en toen was ons dat niet bevallen, waardoor we weer 40 waren gaan lopen. Nu waren er bij de start veel meer mensen die 30 liepen dan in 2009. Dit wordt echt een massale afstand. Ik heb de 30 nu veel leuker en gezelliger gevonden dan in 2009, misschien omdat er meer mensen liepen, of omdat ik veranderd ben. Ik heb ook ervaren dat de 30 niet iets is dat je maar even doet. Het is niet te onderschatten.
Ik schrijf de rest van mijn verslagen per dag in de betreffende topics.

Donderdag is voor de 50 km de mooiste dag. Althans, de meesten, waaronder ook Nils en ik, vinden het parcours het aangenaamst. Het vroege opstaan begon Nils echter wel een beetje op te breken: aan de start zocht hij nog even een plekje om tot rust te komen.
We begonnen weer lekker op tijd en hadden op de dijk achter Malden kort voor 06.00 u onze eerste pitsstop bij de WIOS. Hierna gaat het dan in één ruk door naar Ottersum: hier maak ik al een paar jaar gebruik van een prettig terras met fijne loungebanken voor een kopje koffie, terwijl Nils aan de overkant een ijsje haalt - hoe krijgt-ie het voor elkaar: ijs eten om 07.30 u 'smorgens.

We hadden afgesproken, dat ieder na Ottersum zijn eigen tempo zou lopen: Nils en Fokko hadden geen zin in 'die gesprekken met ouwe mensen' die ik 'de hele tijd' voerde, dus ze wilden zélfstandig verder. Prima: vooral doén!
Mijn 'programma' voor donderdag is niet ingewikkeld: een pauze voor soep in Bredeweg, een babbeltje met wat bekenden in het centrum van Groesbeek, even Dr. Pain gedag zeggen aan het begin van de Zevenheuvelenweg, de uitgebreidere stop in de oase, even bijpraten bij de Gouden Kruisdragers en door naar de finish. We kregen er fantastisch weer bij en links en rechts hoorde ik, dat de heren een kwartiertje voorsprong hadden. Fijn dat ze zo goed lopen én dat ze zo goed met elkaar kunnen lopen!

Ik finishte om klokslag 12.00 u: ik kon direct doorlopen naar het afmeldhokje. De jongens zaten toen al ruim 25 minuten op de Wedren.

Vrijdag; de laatste dag. De Feestdag!
Ik had met Fokko afgesproken, dat wij vandaag niet zouden streven naar een vroege finish: voor 11.00 u is er immers op de St. Annastraat niet te doen. Ieder zou mogen lopen, hoe en waar hij wilde, maar we spraken af, gezamenlijk te finishen en circa 12.00 u aan de Via Gladiola te beginnen. De stad uit, tot Overasselt, ging ontspannen en er liep eigenlijk niemand bij de anderen weg. We namen een pitsstop bij de WIOS, vlak na de afslag van de militairen. Hierna het 'maisveld' en onder de brug door: aan de andere kant van het water wachtte Brabant. De doorkomst door Grave is altijd weer een moment om naar uit te kijken: ook al heel vroeg is Grave mooi en gezellig. Hierna volgt echter de wat kale dijk naar Gasselt en daar kreeg Fokko een dip: het was niet 'gezellig' en het was 'saai'. Zijn tempo begon ervan in te zakken. Ook Nils kreeg last van 'pijntjes'. Zelf loop ik hier altijd voornamelijk op het vooruitzicht, dat het ná de dijk een stuk aangenamer wordt - een instelling die mij er al diverse malen doorheen heeft gesleept.

Onderweg naar Beers raakte in weer in gesprek met enkele leden van het dreamteam en ongemerkt liep ik nu van de jongens weg...... het kostte echt moeite, ze 'bij de les' en bij het tempo te houden. (zou ervaring dan tóch ergens goed voor zijn? ) Nils kon ik nog wel gaande houden met het uitzicht op 'de flappen in Beers' maar voor Fokko had dat nog geen betekenis. Desondanks liet hij zich de appelflap even later goed smaken! Opnieuw won hierna de ongeduld het van het feestgevoel: nóg een keer stoppen onderweg zag Fokko niet zitten. Hij ging dus alleen verder, met Nils in zijn kielzog: die had last van een blaar, maar stoppen voor een EHBO-behandeling zag hij niet zitten. Waar ik de gewoonte heb, direct na de pontonbrug in de feesttent mijn eerste 'vieringsmomentje' te pakken, wilden zij nu alleen maar dóór: prima, dat hadden we tenslotte afgesproken.

En zo belandden de mannen ook op de laatste dag wel een heel kwartier vóór mij in de oase. Het was leuk, veel mensen hier te treffen, het was jammer, dat Bosso tóch moest uitvallen, maar tegelijk een geluk bij een ongeluk, dat hij hierdoor in de oase actief kon zijn.
Omdat Fokko en Nils al 'vrij lang' op mij hadden moeten wachten, besloten we, wat eerder dan gepland tóch maar te finishen en zo begonnen we om 11.25 aan de Via Gladiola. Het was feest, er waren bloemen, er was prachtig weer en er zijn mooie vriendschapsbanden gesloten. Ieder van ons heeft zijn eigen Vierdaagsefeest weer mogen vieren. Nils en ik maken ons op voor de 4 x 55 km van volgend jaar: voor Fokko is het nog even de vraag, wat zijn (dit jaar geblesseerde) vaste wandelmaat doet.

Het zit er weer op: we mogen terugkijken op een mooie week en moeten het met de herinnering weer een heel jaar doen...

Fotootjes:
https://picasaweb.google.com/1114506367 ... daagse2015

Ook mijn 4Daagse is soepel verlopen.
Voor de bekende 'harde data' en een gekleurde kijk op het geheel, klik hier.
En voor alle uitlopers, van harte proficiat. Respect voor diegenen die hebben geluisterd naar hun lijf en noodgedwongen zijn gestopt. Volgend jaar weer een nieuwe kans.

Mijn verhaal zal ik een dezer dagen nog wel schrijven, maar ik wil wel even laten weten dat het allemaal goed is gegaan en hoe blij ik was met de rust in de oase van Carla en Eric.
Ik keek er elke dag naar uit en het was weer heerlijk om te weten dat er een stoel voor me klaarstond en dat ik even heerlijk mijn schoenen kon uittrekken en genieten van een drankje, met op de eerste dag een heerlijk soepje, de tweede dag een pannenkoek, de derde dag een broodje worst en op de vierde dag balletjes gehakt (heb ik het goed onthouden? ). Petje af voor dit top verzorgingsteam!
Onderweg niet veel forumleden gezien, maar wel elke dag in de oase, dus ook daarom keek ik elke dag uit naar deze rustpunten.

Ook mijn verslag laat nog wel even op zich wachten, vermoed ik.

Ik wil wel alvast kwijt dat ik een TOP Vierdaagse heb gehad met een overweldigend slot!
Deze Vierdaagse is direct beland in mijn persoonlijke TOP 3 meest bijzondere wandeltochten ooit.
In die top 3 staan ook de Vierdaagse van 2009 en de KM over de Afsluitdijk(2012).

Ondertussen geniet ik van alle verslagen.

Lees met gemengde gevoelens alle verslagen. Ben zelf uitgevallen op de eerste dag. Voor Elst heb ik de pijp aan Maarten moeten geven. Kreeg behoorlijk last van mijn linkerknie (waarvan ik vorig jaar mijn knieschijf heb gebroken) mijn rechterheup begon behoorlijk op te spelen en ondanks het dragen van mijn bekkengordel ging ook mijn rug raar doen. Heb wel vaker met pijn de 4D gelopen, maar kiezen uit "wie van de drie" vond ik een beetje teveel van het goede. Ben vanuit Elst met de trein terug gegaan naar Nijmegen. Ben wel de rest van de week gebleven en mijn wandelmaatje van vroeger (waar ik samen mee de 40 liep) een klein eindje voor de finish opgewacht. Bij mijn slaapplaats mij heerlijk laten masseren, zodat ik toch weer een beetje beter kon bewegen.
Ga morgen eerst een afspraak met de orthopeed, de boel maar eens laten controleren. Had dit jaar voor de laatste keer, de 15e, willen lopen, maar zie mij nu genoodzaakt het volgend jaar weer te proberen.

Heb bij de "blauwe maandag" wel enkele forumleden leren kennen, wat ik heel erg leuk vond. Voelde heel gezellig aan en werd hartelijk ontvangen .

Iedereen die deze dagen wel uitgelopen heeft proficiat!!!

Prima N4d gelopen doch minder makkelijk dan vorig jaar. Op de 1e dag al binnen 20km twee blaren omdat me schoenen nat waren geworden. Op zich weinig last van. Viel mij op dat het in Elst drukker was dan andere jaren terwijl ik op nagenoeg hetzelfde tijdstip door Elst Kwam. Vanaf Elst tot Nijmegen daardoor mijn eigen tempo niet meer kunnen lopen.
2e dag ging goed, doorkomst Wijchen was goed te doen. Onderweg nog wat bekenden gezien en deels meegelopen.
Dag 3 had ik een lastige start. Ik kon maar niet op gang komen. Pas na een kop koffie in Mook ging het een stuk beter en kon ik mijn vertrouwde tempo pakken. De depri-lus van ottersum ging heel goed terwijl dit traditioneel mijn slechtste stukje van de 4 daagse is. De 7 heuvelenweg overgevlogen, nog flink aan de stok gekregen met iemand die het nodig vond om 50 meter terug te rennen naar bekenden voor hem waarbij hij 3-4 mensen raakte.
4e dag was de start net als de 3e dag beroerd. Pas na de 1e kop koffie lekker mijn tempo kunnen pakken. In Vianen bekende tegen gekomen en daarmee relaxed naar de finish gelopen. Laatste 20 km begon het scheenbeen licht te irriteren maar dat was fors minder dan 2 jaar geleden. Nummertje 7 opgehaald en feest gevierd in de stad. Merkte wel gedurende de hele 4 daagse op dat ik wat 4 daagse moe begin te worden. Het is elk jaar meer van hetzelfde. Op 1 of andere manier kan ik er minder van genieten. Of er ook nog een 8e komt beslissen we wel begin 2016.