Ook een kopie van mijn dagboek op
http://www.vierdaagsestation.nl
Tien voor vier ?s morgens. Ik kijk in de spiegel en zie een gezicht dat op onweer staat. Zoals gewoonlijk ben ik de eerste vierdaagsedag weer begonnen met een paar onnozele fouten. Dat begon al bij het wakker worden. Stadsradio Nijmegen had het lumineuze idee geopperd om mij live in de uitzending wakker te bellen. Ik legde maandagavond keurig de telefoon naast mijn bed, in de geruststellende veronderstelling dat ik geen wekker nodig had. Daarbij vergetend dat ze bij de radio alleen mijn mobiele nummer hadden? ?s Morgens word ik dus wakker van mijn eigen wekker, die ik voor de zekerheid wel had gezet, maar tien minuten te laat. Ondertussen heb ik wel vijf keer gedr??md dat ik werd wakker gebeld, wat een onrustig slaapbeeld tot gevolg had, niet bepaald een voordeel als je rond half vier moet opstaan.
Als ik er uiteindelijk van overtuigd ben dat ik alles goed heb gedaan, waarbij ik extra aandacht heb besteed aan de volgorde lenzen indoen en vaseline smeren, poets ik mijn tanden. Al snel merk ik dat er iets mis is. Wat smaakt die tandpasta goor! Het blijkt de peutertandpasta van mijn zoon te zijn. Hoe kon dit nou gebeuren? Geschokt spuug ik het spul uit en bekijk de tubes. De peutertandpasta onderscheidt zich slechts van de gewone door een matig geproportioneerde afbeelding van een grappig bedoelde aap. Mijn vriendin vond het zo ?leuk? als de hele familie hetzelfde merk tandpasta had. Jaja? En dan vraag je je af hoe ze het in hun hoofd halen die kinderen zo?n smerige tandpasta voor te schotelen. Toen ?k klein was hadden we die lekkere Biba Blendi tandpasta, die naar frambozen smaakte en als logo een olijke bever had. Maar ik dwaal af. Ik ging dus de vierdaagse lopen.
Om half 5 bereik ik, na een lastige slalom tussen dronken uitgaansjongeren over de Waalbrug, de fietsenstalling. Wat denk je? Vol! Dan maar gratis en voor niks op het terrein van een vaag gebouw.
Omdat de stomste veertig kilometer-lopers alweer en masse de poorten verstoppen spreek ik een kaartknipper op straat aan. Hij scant mij pas en vraagt mij waar mijn rode hoesje is. Pardon? Wat voor hoesje? ?Dat heb je bij de inschrijving gekregen?. ?Ik heb helemaal niks gekregen?. ?Jawel, toen je je kaart ophaalde?. Ik besef tot mijn ergernis dat deze bureaucraat het heeft over een soort van keycord met rechthoekige hoes dat de lopers worden geacht te dragen om zich van zogenaamde ?zwartlopers? te onderscheiden. Een attribuut voor sukkels. ?Oh toen, nee, die waren op?. ?Dan moet je bij de finish straks vragen of ze zo?n hoesje voor je hebben?. Het ligt op het puntje van mijn
en het scheelt echt een haar of ik had het tegen hem gezegd: ?weet jij wat je met dat hoesje kunt doen??. Maar ik houd me in en neem me zwijgend voor nooit van mijn leven enig sukkelhoesje van deze organisatie te dragen.
Vijf uur. Op de waalbrug gaat traditioneel de fles Southern Comfort rond. Ik lafaard neem om niet met de traditie te breken een heel klein muizenslokje waar een amoebe nog niet dronken van zou worden. Het valt me trouwens alleszins mee, maar dat ligt volgens Jos aan het feit dat er tegenwoordig nog maar 37% alcohol in zit in plaats van 46.
Aan het eind van de brug wacht een absurde verrassing. Bij de trap staat een politieagent met een dranghek te waken dat iedereen de lus neemt in plaats van de trap. Waar gaat dit nu weer over? Ineens dringt het tot me door: de organisatie heeft de politie ingehuurd om ervoor te zorgen dat niemand honderd meter afsnijdt! Dit terwijl uitgerekend in de ochtend nooit iemand de trap neemt. De kleinzieligheid van de organisatie heeft een nieuwe grens overschreden. En bedenk beste lezer, dat gaat allemaal van ?w belastingcenten!
Ik vraag de agent of hij er ?s middags ook nog staat. Nee, dan ligt hij in bed. Ik knoop dat goed in mijn oren.
Kwart voor zes. Ik loop richting Bemmel en word aan de linkerkant voorbijgelopen door een kleine Italiaanse man die een soort instappers draagt. Ik voel een grenzeloze woede in me opborrelen. Die misselijke Italiaan zit natuurlijk tjokvol epo, dat kan niet missen. Ergens achter de lopers rijdt zijn vrouw in een verzorgingsauto vol ampullen. En wat doet de organisatie? Niks! En ik moet verdorie op bier lopen. Eigenlijk wil ik hem er op aanspreken, maar ik besef de nutteloosheid van die actie. De man zal waarschijnlijk ontkennen. Onze groep (12 man sterk blijkt na inventarisatie) doodt de tijd door middel van nutteloze conversatie. Groepsgenoot Richard voert de meest interessante dialoog met een loper die hij niet kent:
Richard: ?Doet u dat wel vaker??
Duitser: ?Ich verstehe nicht?.
Richard: ?DOET U DAT WEL VAKER?!!
Nou ja, je had erbij moeten zijn denk ik.
In Bemmel ben ik tijdenlang bezig om er achter te komen wat de ?Zwitserse week? inhoudt. Ik kom uiteindelijk tot de conclusie dat het moet betekenen dat ze alles een beetje duurder hebben gemaakt.
Tussen Bemmel en Elden lopen we een stuitend saai stuk dat slechts door twee zaken enigszins wordt opgefleurd.
Om te beginnen komen na Bemmel de snelwandelaars van de veertig kilometer ons voorbij. Dit is echt een kostelijk gezicht. Eigenlijk moet je het gezien hebben, een beschrijving zegt zo weinig. Ik probeer het toch: ze gaan bij voorkeur gekleed in een hemdje met een ultrakort glansbroekje, en bij het lopen hanteren ze een curieuze houterige tred, waarbij hun armen kruiselings met grote kracht voor hun bovenlichaam zwaaien, als waren zij op drift geraakte landbouwvoertuigen. Onnodig te zeggen dat de nadering door een snelwandelaar niet van gevaar ontbloot is.
Het tweede lichtpuntje is een groepje burgerpersoneel van de marine met zo?n betweter voorop die niet al te snugger is. Ik loop weer met Richard en we horen hem zeggen ?als je 50 bent hoef je maar veertig kilometer te lopen?, en dat op een toon van iemand die zojuist aan zijn toehoorders laat weten dat hij vorige week de relativiteitstheorie even heeft weerlegd.
Wij draaien ons dus om, en zeggen: ?Oh ja???. Ja, zegt de man, als je 50 bent hoef je maar veertig kilometer. ?Meen je dat nou?? De man begint de zaak nog eens uiteen te zetten waarbij nu ook het vraagstuk van de bepakking wordt aangesneden. Ik zeg: ?ja maar hoe weet jij dat dan allemaal joh??. ?Uit het boekje?. ?Oh, maar wij hebben geen boekje van de marine?. ?Nee, het boekje van de vierdaagse?. ?Oh, maar dat gooien wij altijd weg?. ?Ja maar je moet eerst lezen?. Enzovoort enzovoort. 10 minuten gratis lol, voordat we het marinepersoneel, dat iets harder loopt laten gaan.
Na een aangename kop koffie in Huissen en een dure beker soep in Elden gaat het op weg naar Elst, waar ik zeer naar verlang (overigens verlang ik alleen tijdens de vierdaagse naar Elst. Daarbuiten interesseert dit oninteressante dorp me niets, maar dat terzijde).
Kwart voor 12. Ik loop over de waterbaan in Elst. Die straat heet niet zo, maar ik noem hem zo omdat daar heel veel water wordt aangeboden door bewoners. Ik besluit hier het equivalent in water te drinken van het bier dat komen gaat in Elst. Dit heeft tot gevolg dat ik met klotsende maag de hoofdstraat indraai.
Wat in Elst vooral opvalt is de commercie die de doorgang door het dorp heeft ontdekt. Meteen als ik de hoek om loop word ik lastiggevallen door een walgelijke muis van 1 meter 50 die me met alle geweld naar het pretpark Koningin Julianatoren in Apeldoorn wil hebben. Dank je de koekkoek, dat is dat park waar die foeilelijke gele stickers van op die burgerbakken geplakt zitten. Ik zeg slechts ??n woord: Opel. Ik moet echt de aandrang bevechten om die muis een dusdanige douw te geven dat ie omkeilt met zijn topzware nephoofd. Maar ook nu houd ik me in. Ik slalom behendig langs iemand die folders uitdeelt maar dan wordt me de pas afgesneden door Bakker Bart. Niet hijzelf, maar zijn personeel. Dat deelt namelijk een eetbaar geval uit dat eruit ziet als een blok aanmaakhout bestrooid met zaagsel. Ik laat deze traktatie aan me voorbij gaan, en dat is een verstandig besluit, want nog een kilometer ver zien we aangevreten blokken aanmaakhout platgetrapt op de grond liggen.
Ook een zweetband met de firmanaam laat ik aan me voorbij gaan. Ik mis trouwens de gigantische Heinz-fles. De plaatselijke ketchupboer is, blijkt later, net buiten het dorp gaan staan met zijn toastjes koude kots, waar ik geheel naar waarheid op hun aanbod antwoord met ?nu liever niet?.
Enfin, in Elst wordt het tijd, hoog tijd mag ik wel zeggen, voor het eerste biertje. Temeer daar ik met tot nu toe voortbeweeg alsof ik over gesmolten teer moet lopen. Bovendien sputteren mijn quadriceps op onaangename wijze tegen, en meen ik overal langzaam opstekende pijntjes te voelen. Omdat onze groep 12 man telt wordt besloten een hele krat bier aan te schaffen. De goede rekenaar heeft al ontdekt dat dat twee flesjes de man inhoudt, en die klok ik smakelijk weg.
Het zal waarschijnlijk door de rust komen, maar van Elst naar Valburg loop ik als in mijn beste jaren. Als een kievit overbrug ik de toch niet misselijke afstand en in no time bereiken we Valburg waar ook nog wat alcohol wordt genuttigd. Op naar Slijk-Ewijk! Ook daar nuttig ik wat, maar op weg naar Oosterhout merk ik dat ik mijn hand heb overspeeld. Ik loop samen met mijn broer maar het gaat maar half zo hard als daarvoor. Zelfoverschatting heet dat. Met een lege beker biets (of bedel) ik nog een glas koud bier bij een norsige corpulente ramptoerist langs de kant, mijn laatste succesje. Maar daarna is het op de automatische piloot de dijk op naar Lent. Bij caf? de Zon tref ik mijn familie. Hoewel het de bedoeling is dat Fons over twaalf jaar ook meeloopt baart zijn attitude mij zorgen. Zijn aanvankelijke desinteresse slaat zelfs om in afkeer. Daar moet dus nog veel gebeuren. Hoewel mee kan spelen dat het joch nog maar elf maanden oud is natuurlijk. Na wat pils loop ik met mijn broer vol verwachting naar de trap van de Waalbrug. En ja hoor! De koddebeier is verdwenen! Jubelend beklim ik de trap.
Om twintig voor vijf wandel ik kwiek de Wedren op en lever mijn kaart in. Een topprestatie!
Inspectie leert me dat ik een heel kleine blaar op een teen heb. En mijn bovenbenen voelen aan alsof we verroest zijn, maar na een goede nachtrust zal alles anders lijken. Hoop ik?
In vroegere verslagen nam ik traditioneel de Biermeter op. Dit verslag komt echter integraal op de site van Stadsradio Nijmegen en die moeten aan hun reputatie denken. Daarom een primeur?..de Versnaperingenmeter!
- twee flesjes bier in Elst
- twee glazen bier in Valburg
- een flesje bier in Slijk-Ewijk
- een glas bier in Oosterhout
- anderhalf glas bier in Lent
Totaal: zeveneneenhalve versnapering. Oftewel twee liter bier. Dat valt alleszins mee!
Morgen de zwaarste dag!
