Deze week schieten de vragen door mijn hoofd:
Had ik er wel aan moeten beginnen?
Had ik misschien toch moeten doorlopen dinsdag?
Ga ik het volgend jaar weer proberen?
Vind ik het allemaal nog wel leuk?
De antwoorden komen tzt wel ... als ze komen.
Tja, extreme temperaturen en lichamelijke inspanning gaan niet samen bij mij. Dat wist ik.
Maar toch wilde ik starten.
Een hele week voor de start ben ik zenuwachtig. En ECHT zenuwachtig.
Ik kijk wel uit naar Blauwe Maandag. Een weerzien met 'oude' wandelvrienden en kennis maken met nieuwe wandelvrienden.
Maar zelfs op maandagmorgen barst ik van de zenuwen. Ongelofelijk, waarom doe ik dit mezelf aan???
En het is ZO gezellig!
Voldaan fiets ik weer terug naar mijn zus in Lent. De rust in mijn lichaam is terug.
En ik slaap geweldig die nacht. Zelfs op dinsdagmorgen ben ik de rust zelve ... hier klopt iets niet!
Heb ik me er al bij neergelegd dat ik deze editie niet ga uitlopen vanwege het weer???
Ik weet het niet dus Suus en ik gaan op pad.
Na 10 km weet ik het wel. Ik voel de koppijn al komen en ik vind het NIET leuk. Wat doe ik hier???
Suus praat op me in en we gaan rustig verder maar ik ben mentaal geknakt. De motivatie is weg: ik wil niet verder.
Bij de 2e militaire post komt het hoge woord eruit: ik kap ermee.
Suus begrijpt het en loopt verder ... BIKKEL!!!!
Ik meld me bij het Rode Kruis en binnen 5 minuten zijn er 3 bezemwagens nodig. Chaotische taferelen want hier is niet op gerekend lijkt wel.
De Wedren bereiken we niet want de politie laat de busjes niet door. Bij het Keizer Karel Plein worden we afgezet. Ik kan het stukje wel lopen maar er zitten ook een man met kramp en een man met een verdraaide knie in de auto. De chauffeur (een groentje van nog geen 20 volgens mij wel een lekker ding zegt niet meer dan 'sorry' en moet weer terug om meer mensen op te halen.
Op de Wedren neem ik een lekkere cola en zie al veel mensen binnen komen. Ik ben ZO trots op hen ... en dat zeg ik ook hardop en ik ga langs de kant staan klappen. Zij klappen ook voor mij omdat ik mijn startkaart om heb dus die doe ik snel weg. Ik hoef geen applaus.
Ik wacht op Ron die nog een uurtje denkt nodig te hebben. Hij is kapot en beslist de volgende dag niet meer te starten. Het is TE zwaar.
Ik fiets met een naar gevoel naar huis. Daar is (gelukkig) niemand en ik gooi me op de bank. Geen zin om ook maar iets te doen. Ik zet de TV op TV-Gelderland en krijg Sunny in het vizier bij cafe Waalzicht. Ze zwaait naar me ... toch???
Na een tijdje heb ik genoeg gezien en ga douchen. Het is voorbij voor mij .... wat ga ik de rest van de week doen vraag ik me af.
Later bereiken me de berichten van de vele flauwvallers en de 2 doden. Ik krijg kippenvel en zweet tegelijk. De vierdaagse wordt afgelast!!
Ik probeer wandelvrienden te bereiken maar het telefoonnet ligt plat. Wat een rare situatie.
Later spreek ik Suus. Zij gaat naar huis. De situatie op de dijk heeft er goed ingehakt bij haar. Bij wie niet ....
Mijn zus gaat nog naar het vuurwerk maar ik ga niet mee. Geen zin.
Woensdag komt Stefan me halen en de rest van de week ben ik thuis.
De discussies laaien op en het is maar afwachten wat het volgend jaar gaat worden ... en of ik er bij ben.
Mijn foto's staan:HIER
