Walkers4Walkers.nl

Er komt hopelijk nog een uitgebreider verslag aan het eind van deze week, maar wat jammer dater maar 67 mensen meededen aan de KM! Deze KM verdient veel meer deelnemers. Ja, Hilversum heeft de naam,maar geef mij Etten-Leur maar! Okay, je hebt hier geen Dr Pain, en de route is een hel voor asfalthaters maar de verzorging maakt echt enorm veel goed. En dit is een KM waar ze nog steeds willen leren: ze deden het voor de 39e keer (Volgend jaar speciale jubileum KM) en nog steeds kreeg je er een broefje bij waar je eventuele suggesties achter kon laten.

Met ong. 6posten per 40km waar echt van alles te krijgen was behalve boterhammen (die krijg ik toch niet weg, krentenbollen dan weer wel.) En verschiilende keus van drinken is de verzorging echt top te noemen! Op elke post koffie, al verschilt het soort per post: ik heb senseo, filterkoffie, automatenkoffie en oploskoffie gespot. Bij elke post een wc was ook een luxe, tot nu toe alleen nog maar bij 5huizen meegemaakt. En alsof dit nog niet genoeg was, kon je ook een nummer bellen als je iets uit je tas nodig had, dan werd dit je achterna gebracht!

Nogmaals, de route vond ik weinig boeiend maar doordoor gingen de kilometers wel erg snel. Ik kan deze KM een ieder aanraden!

Moie platen trouwens, Ed. Dat roestbruin gras, rood eerder, ik kom maar niet op de naam... Het wordt volgens mij gebruikt om bier mee te brouwen dus ik zou het beestje bij de naam moeten noemen maar het komt maar niet..


Ben Uytenhaak: Help jij ons uit de brand?

ik kan niet overal zijn......maar had je me dan nodig?
er zullen vast nog meer gekken zijn zoals ik en misschien zijn ze nog beter ook.

Haha, nee iet nodigGerrit, maar dat is een van de weinige dingen die de Km van Hilversum aantrekkelijk maakt:jouw gezelligheid.

Nou, heel misschien kom ik hier volgend jaar eens kijken. De geruchten dat Hilversum volgend jaar niet doorgaat zijn nog niet de wereld uit, maar misschien vallen Hilversum en Etten-Leur nu eens niet in hetzelfde weekend?

Roodbruin spul om bier mee te brouwen? Geen idee. Wij doen het met gerst, tarwe, haver en rogge.
Mijn eerste gedachte was glysofaat.

Wil: helaas, ze vallen altijd in hetzelfdevweekend.


Ben: ik ga nog ens nadenken..

Pfff bij elke post een wc?? Dat is zeker een luxe! Laten ze nou bij de KM van Hilversum ieder een euro of wat meer vragen, kunnen ze gelijk wat Dixie's bestellen! Jeetje wat een armoe was dat zeg! Met 250 deelnemers moet dat toch te realiseren zijn? Ik mocht gelukkig bij de laatste post van die vriendelijke meneer op zijn prive toilet, anders was ik toch weer genoodzaakt de bosjes op te zoeken!!! Het is dat ik het ter sprake bracht, dat er zo weinig sanitaire voorzieningen zijn op de route.................

Klopt Ineke, daar staat Hilversum om bekend: toiletten? Die vind je op de binnenrust. Dat was het letterlijke antwoord wat ik kreeg toen ik daar wat vanzei...

In 5huizen hebben ze ook bij bijna elke post een toilet.

Hier dan eindelijk mijn verslag. Hel wilde even niet, maar meer dan dit komt er niet.

Verslag van mijn 20e kennedymarsin Etten-leur

VOORAF:

Het was mijn eerste keer hier in Etten-Leur en had er zowel positieve als negatieve verhalen over gehoord. Ik had me op de laatste dag van de voorinschrijving ingeschreven en hoopte maar dat alles gelukt was. Ik kreeg nl geen bevestiging. Ik had opgegeven dat ik van het station opgehaald wilde worden, maar ik ben nog nooit geweest in deze plaats dus geen idee hoe groot het station is en waar de chauffeur zal staan. Bestwel gespannen zat ik dus in de trein…

Gelukkig voor niets, zo bleek, de chauffeur stond herkenbaar op het station met een briefje waar blijkbaar maar 1 vrouw op stond, want hij wist meteen mijn naam. Mijn inschrijving was dus gelukt! Lekker optijd waren we bij de start waar ik een paar bekenden trof, waaronder de man met wie ik de laatste kilometers in Dordrecht mee liep en waarvan we belooft hadden elkaar hier weer te zien. De rest van de bekenden liepen in Hilversum of hielden een weekendje rust.

DE EERSTE 40KM:

Ik zag op de routebeschrijving dat er 6 rustposten op 40km zaten, meer dan genoeg dus! De pijlen waren geen pijlen maar wegwijzers zoals de organisatie ze noemden: grote bladen met een duidelijke pijl en het al gelopen aantal kilometers. Op je routebeschrijving zag je niet hoeveel kilometer je al gelopen had en ook niet op hoeveel kilometer de rusten zaten. Het had zowel een voor als een nadeel : Je wist niet hoelang de weg was waar je op liep, en aan het eind van de weg bleek je al aardig wat kilometers gelopen te hebben. Want Brabantse nachten zijn lang, de wegen daar kennen er ook wat van!! De route ging via allerlei lange rechten wegen naar de eerste rust. Ik liep vrijwel achteraan het peloton (Van maar 67 mensen) maar omdat de wegen zo lang waren met af en toe een bochtje zag je de koplopers nog vaak. De eerste rust was een doorlooppost waar je wat fris of koffie/thee kon krijgen en bleek op 9km te zitten.

Daarna rekte het peloton wat uit en mochten we als afwisseling door een parkje. Ergens zag ik een vrijwilliger staan die me de juiste weg wees, hier gingen blijkbaar in het verleden veel mensen fout. Je moest nl door een tunnel en aan het einde van de tunnel was het nog steeds donker en liep een andere vrijwilliger je de weg te wijzen. Bij de tweede rustpost kon je zitten en waren er krentenbollen en wederom fris of koffie/thee. Ik hoefde maar even te zitten en ineens liep ik in het midden van het peloton.

Ik voelde me nog fit genoeg alleen begon een blaar van twee weken terug een beetje vervelend te doen. J. had het afgeplakt maar zoals gewoonlijk begon de tape ook te iriteren. Ik zat nog maar op zo,mn 16km…

Bij de volgende rust leek het wel alsof ze een slager berooft hadden: Vlees in allerlei soorten om uit te kiezen en ook krentenbollen. Lekker hoor! Daarna liepen we langs een zaal waar net een Indische bruiloft had plaatsgevonden. Dames reden in veel te grote auto;s en eentje probeerde keren op het smalle straatje waar ik net liep. Ik wilde eerst achter de auto langs, tot ze gas gaf en ik opzij sprong. Dan maar vooruit en ook toen werd ik bijna aangereden. Zij wees naar haar voorhoofd (Als een teken dat ik gek was) en ik reageerde met “ Nee, ik hoef niet zo,n stom stickertje op mijn hoofd!” (Omdat de dames vaak van die dingen op hun voorhoofd hebben.) en vroeg of ze ook een knipperlicht had op de auto en of ze wist dat ik voorrang had aangezien ze op een weg was waar autos te gast zijn en zij een bijzondere verrichting deed. Ze had zeker haar rijbewijs bij een pakje tandoori gehaald!

Verder weinig meegemaakt, liep voornamelijk alleen en ruste vrij kort bij de rustposten waar je vrijwel alles kon krijgen. Alleen de koffie wisselde steeds van senseo, naar filterkoffie, oplos en automatenkoffie. En ik begon me steeds meer zorgen om de tape te maken dus besloot ergens te kijken waar ik genoeg licht had. Gelukkig bleek alles goed te zitten, dus liet ik de tape maar zitten, dat zou ik na de wandeltocht wel weer verder zien. Ik ging door over de lange donkere wegen en zag af en toe wat aparts vliegen bij de straatlantaarns. Ineens zag ik iets raar zweven boven een veld. Het was geen vogel, vlieger of drone maar had wel een aparte vorm: Het bleek een vleermuis te zijn! Die zag ik dus ook vliegen bij de lantaarnpalen!

Ik was blij toen ik eindelijk op de helft was. Daar kon ik me opfrissen en van schoenen wisselen. Ik hield een lekkere lange rust en voelde me nog steeds best fit, al bleven mijn voeten pijn doen.

DE TWEEDE 40KM:

Het was al licht toen ik aan de tweede etappe begon. Ook op deze 40km hadden we 5 of 6 rustposten. Ik had het idee alsof ik dezelfde route als overdag liep, maar dan contra en op een groot deel van het parcours bleek dat inderdaad te kloppen. Dat vond ik een beetje jammer, had liever de andere kant opgegaan. Ik heb dorpjes als Prinsenbeek, Rijsbergen en Sprundel gezien, zowel overdag als s’nachts. Ook nu weer lange rechte wegen en zelfs de zaal van de Indische bruiloft kwam weer langs. Nu was alles kalm en stil. Er liepen ook mensen afstanden van 20,30 en 40km dus liep ik nu veel minder alleen.

Helaas voelde ik op mijn andere voet blaren opkomen waardoor ik nog moeilijk liep. Normaal haak ik dan bij mensen aan die ook lopen maar die zag ik weinig, en al helemaal geen bekenden meer. Dat maakte het even zwaar, dat ik voornamelijk opmezelf aangewezen was. Ik kan dat wel,. Maar het is wel even doorbijten. Ik was dan ook blij dat ik bij een rustpost kwam waar twee mannen zaten die ongeveer mijn tempo liepen, dus bij hen haakte ik aan. Vonden ze erg gezellig zeiden ze: De kilometers leken veel sneller te gaan nu ze in het gezeldschap waren van een vrouw.. Alleen merkten we nu dat de richtingaanwijzers niet meer klopten: De wegen bleken volgens de pijlen maar een paar 100 meter te zijn, terwijl we er behoorlijk lang over deden, dat moesten echt enkele kilometers zijn! Dat zorgde ervoor dat we in een mineurstemming kwamen, al probeerde ik de vrolijke noot erin te houden. Ik voelde een blaar knappen waardoor ik even wat fijner liep, maar dat was helaas van korte duur, ik voelde er steeds meer opkomen. Ik kon ze wel prikken, of laten prikken, maar dat vind ik niet fijn onderweg want ik weet dat ze dan toch wel terug komen. Mijn schoenen zijn blijkbaar aan vervanging toe, dat bleek de oorzaak te zijn..

Bij de een na laatste rustpost ging het even helemaal niet meer: Ik kreeg het benauwd, alles deed pijn en ook de vermoeidheid begon op te spelen. Ik zou nog zo’n 15km hoeven. Ik nam een kop koffie waardoor de benauwdheid en de vermoeidheid minder werd en zette muziek op mijn oren. Ik concentreerde me op mezelf en liep heeeel langzaam, maar elke stap vooruit was er een! Uiteindelijk Toch weer een tempo gevonden en toen ging het wel weer. Zeker toen ik zag dat ik al 71km had afgelegd en de laatste rustpost nog ong. een km lopen was! Totdat ik bij die post kwam: Toen stond de wegwijzer opeens op 69km! Iets klopte er dus niet, net als toen we lange stukken liepen terwijl de wegwijzers het over een paar 100 meter hadden. Helemaal stuk nam ik weer een koffie en moest mezelf echt heel erg oppeppen. Was het dan geen 15km vanaf de vorige rustpost? Of liep ik echt zo langzaam?

Uiteindelijk toch weer verder gegaan met een gevoel van lood in mijn schoenen. Ik had alle tijd maar de zin was heel ver te zoeken. Tot de volgende aanwijzer: Ik zat ineens op 75km! Dus toch! Of… zou er nog een addertje onder het gras zitten? De volgende drie aanwijzers waren allemaal positief: Steeds minder kim hoefde ik te lopen. Ik werd weer helemaal hoopvol. Tot vlak voor de finish. Ik zag de finish spreekwoordelijk al liggen toen ik zag dat er een omleiding was en ik de routebeschrijving moest negeren. Werden we toch met een omweg naar de finish gestuurd! Ik geef heel eerlijk toe: Toen heb ik ge-Henk Barteld. Ik was zo moe en alles deed nog steeds pijn dat ik rechtstreeks naar de finish toe ben gelopen. En daar kwam ik erachter dat bijna iedereen dat gedaan had.

Hoeveel kilometer het nu uiteidndelijk was weet ik niet, voor mijn gevoel minder dan 80 want anders heb ik het wel heel snel gedaan. De lange rechte wegen en dat gedoe aan het einde waren minder leuk. Maar de vele en goede verzorgingsposten en lieve vrijwilligers maakten een hoop goed dat ik deze vast nog een keer loop.

Hier dan eindelijk mijn verslag. Hel wilde even niet, maar meer dan dit komt er niet.

Verslag van mijn 20e kennedymarsin Etten-leur

VOORAF:

Het was mijn eerste keer hier in Etten-Leur en had er zowel positieve als negatieve verhalen over gehoord. Ik had me op de laatste dag van de voorinschrijving ingeschreven en hoopte maar dat alles gelukt was. Ik kreeg nl geen bevestiging. Ik had opgegeven dat ik van het station opgehaald wilde worden, maar ik ben nog nooit geweest in deze plaats dus geen idee hoe groot het station is en waar de chauffeur zal staan. Bestwel gespannen zat ik dus in de trein…

Gelukkig voor niets, zo bleek, de chauffeur stond herkenbaar op het station met een briefje waar blijkbaar maar 1 vrouw op stond, want hij wist meteen mijn naam. Mijn inschrijving was dus gelukt! Lekker optijd waren we bij de start waar ik een paar bekenden trof, waaronder de man met wie ik de laatste kilometers in Dordrecht mee liep en waarvan we belooft hadden elkaar hier weer te zien. De rest van de bekenden liepen in Hilversum of hielden een weekendje rust.

DE EERSTE 40KM:

Ik zag op de routebeschrijving dat er 6 rustposten op 40km zaten, meer dan genoeg dus! De pijlen waren geen pijlen maar wegwijzers zoals de organisatie ze noemden: grote bladen met een duidelijke pijl en het al gelopen aantal kilometers. Op je routebeschrijving zag je niet hoeveel kilometer je al gelopen had en ook niet op hoeveel kilometer de rusten zaten. Het had zowel een voor als een nadeel : Je wist niet hoelang de weg was waar je op liep, en aan het eind van de weg bleek je al aardig wat kilometers gelopen te hebben. Want Brabantse nachten zijn lang, de wegen daar kennen er ook wat van!! De route ging via allerlei lange rechten wegen naar de eerste rust. Ik liep vrijwel achteraan het peloton (Van maar 67 mensen) maar omdat de wegen zo lang waren met af en toe een bochtje zag je de koplopers nog vaak. De eerste rust was een doorlooppost waar je wat fris of koffie/thee kon krijgen en bleek op 9km te zitten.

Daarna rekte het peloton wat uit en mochten we als afwisseling door een parkje. Ergens zag ik een vrijwilliger staan die me de juiste weg wees, hier gingen blijkbaar in het verleden veel mensen fout. Je moest nl door een tunnel en aan het einde van de tunnel was het nog steeds donker en liep een andere vrijwilliger je de weg te wijzen. Bij de tweede rustpost kon je zitten en waren er krentenbollen en wederom fris of koffie/thee. Ik hoefde maar even te zitten en ineens liep ik in het midden van het peloton.

Ik voelde me nog fit genoeg alleen begon een blaar van twee weken terug een beetje vervelend te doen. J. had het afgeplakt maar zoals gewoonlijk begon de tape ook te iriteren. Ik zat nog maar op zo,mn 16km…

Bij de volgende rust leek het wel alsof ze een slager berooft hadden: Vlees in allerlei soorten om uit te kiezen en ook krentenbollen. Lekker hoor! Daarna liepen we langs een zaal waar net een Indische bruiloft had plaatsgevonden. Dames reden in veel te grote auto;s en eentje probeerde keren op het smalle straatje waar ik net liep. Ik wilde eerst achter de auto langs, tot ze gas gaf en ik opzij sprong. Dan maar vooruit en ook toen werd ik bijna aangereden. Zij wees naar haar voorhoofd (Als een teken dat ik gek was) en ik reageerde met “ Nee, ik hoef niet zo,n stom stickertje op mijn hoofd!” (Omdat de dames vaak van die dingen op hun voorhoofd hebben.) en vroeg of ze ook een knipperlicht had op de auto en of ze wist dat ik voorrang had aangezien ze op een weg was waar autos te gast zijn en zij een bijzondere verrichting deed. Ze had zeker haar rijbewijs bij een pakje tandoori gehaald!

Verder weinig meegemaakt, liep voornamelijk alleen en ruste vrij kort bij de rustposten waar je vrijwel alles kon krijgen. Alleen de koffie wisselde steeds van senseo, naar filterkoffie, oplos en automatenkoffie. En ik begon me steeds meer zorgen om de tape te maken dus besloot ergens te kijken waar ik genoeg licht had. Gelukkig bleek alles goed te zitten, dus liet ik de tape maar zitten, dat zou ik na de wandeltocht wel weer verder zien. Ik ging door over de lange donkere wegen en zag af en toe wat aparts vliegen bij de straatlantaarns. Ineens zag ik iets raar zweven boven een veld. Het was geen vogel, vlieger of drone maar had wel een aparte vorm: Het bleek een vleermuis te zijn! Die zag ik dus ook vliegen bij de lantaarnpalen!

Ik was blij toen ik eindelijk op de helft was. Daar kon ik me opfrissen en van schoenen wisselen. Ik hield een lekkere lange rust en voelde me nog steeds best fit, al bleven mijn voeten pijn doen.

DE TWEEDE 40KM:

Het was al licht toen ik aan de tweede etappe begon. Ook op deze 40km hadden we 5 of 6 rustposten. Ik had het idee alsof ik dezelfde route als overdag liep, maar dan contra en op een groot deel van het parcours bleek dat inderdaad te kloppen. Dat vond ik een beetje jammer, had liever de andere kant opgegaan. Ik heb dorpjes als Prinsenbeek, Rijsbergen en Sprundel gezien, zowel overdag als s’nachts. Ook nu weer lange rechte wegen en zelfs de zaal van de Indische bruiloft kwam weer langs. Nu was alles kalm en stil. Er liepen ook mensen afstanden van 20,30 en 40km dus liep ik nu veel minder alleen.

Helaas voelde ik op mijn andere voet blaren opkomen waardoor ik nog moeilijk liep. Normaal haak ik dan bij mensen aan die ook lopen maar die zag ik weinig, en al helemaal geen bekenden meer. Dat maakte het even zwaar, dat ik voornamelijk opmezelf aangewezen was. Ik kan dat wel,. Maar het is wel even doorbijten. Ik was dan ook blij dat ik bij een rustpost kwam waar twee mannen zaten die ongeveer mijn tempo liepen, dus bij hen haakte ik aan. Vonden ze erg gezellig zeiden ze: De kilometers leken veel sneller te gaan nu ze in het gezeldschap waren van een vrouw.. Alleen merkten we nu dat de richtingaanwijzers niet meer klopten: De wegen bleken volgens de pijlen maar een paar 100 meter te zijn, terwijl we er behoorlijk lang over deden, dat moesten echt enkele kilometers zijn! Dat zorgde ervoor dat we in een mineurstemming kwamen, al probeerde ik de vrolijke noot erin te houden. Ik voelde een blaar knappen waardoor ik even wat fijner liep, maar dat was helaas van korte duur, ik voelde er steeds meer opkomen. Ik kon ze wel prikken, of laten prikken, maar dat vind ik niet fijn onderweg want ik weet dat ze dan toch wel terug komen. Mijn schoenen zijn blijkbaar aan vervanging toe, dat bleek de oorzaak te zijn..

Bij de een na laatste rustpost ging het even helemaal niet meer: Ik kreeg het benauwd, alles deed pijn en ook de vermoeidheid begon op te spelen. Ik zou nog zo’n 15km hoeven. Ik nam een kop koffie waardoor de benauwdheid en de vermoeidheid minder werd en zette muziek op mijn oren. Ik concentreerde me op mezelf en liep heeeel langzaam, maar elke stap vooruit was er een! Uiteindelijk Toch weer een tempo gevonden en toen ging het wel weer. Zeker toen ik zag dat ik al 71km had afgelegd en de laatste rustpost nog ong. een km lopen was! Totdat ik bij die post kwam: Toen stond de wegwijzer opeens op 69km! Iets klopte er dus niet, net als toen we lange stukken liepen terwijl de wegwijzers het over een paar 100 meter hadden. Helemaal stuk nam ik weer een koffie en moest mezelf echt heel erg oppeppen. Was het dan geen 15km vanaf de vorige rustpost? Of liep ik echt zo langzaam?

Uiteindelijk toch weer verder gegaan met een gevoel van lood in mijn schoenen. Ik had alle tijd maar de zin was heel ver te zoeken. Tot de volgende aanwijzer: Ik zat ineens op 75km! Dus toch! Of… zou er nog een addertje onder het gras zitten? De volgende drie aanwijzers waren allemaal positief: Steeds minder kim hoefde ik te lopen. Ik werd weer helemaal hoopvol. Tot vlak voor de finish. Ik zag de finish spreekwoordelijk al liggen toen ik zag dat er een omleiding was en ik de routebeschrijving moest negeren. Werden we toch met een omweg naar de finish gestuurd! Ik geef heel eerlijk toe: Toen heb ik ge-Henk Barteld. Ik was zo moe en alles deed nog steeds pijn dat ik rechtstreeks naar de finish toe ben gelopen. En daar kwam ik erachter dat bijna iedereen dat gedaan had.

Hoeveel kilometer het nu uiteidndelijk was weet ik niet, voor mijn gevoel minder dan 80 want anders heb ik het wel heel snel gedaan. De lange rechte wegen en dat gedoe aan het einde waren minder leuk. Maar de vele en goede verzorgingsposten en lieve vrijwilligers maakten een hoop goed dat ik deze vast nog een keer loop.

Mooi verslag, Angelique.

Ja, en dat TWEE keer

Leuk verslag, maar wat ik al zei, in Etten-Leur loop ik niet! Inderdaad, lange rechte wegen en bewegwijzering die niet klopt! Ik zou GEK worden, zeker bij een Kennedymars met zo weinig lopers! Dan kan de verzorging wel goed zijn, de route moet dat ook! Voor mij nog meer een bevestiging dat ik hier nooit meer zal lopen!
Maarreee........weer top gedaan hoor!!!!

Angelique, een mooi verslag! En meteen een nieuw werkwoord bedacht: Henk Barteldsen In Sittard was er ook gedoe met de afstanden. Daar tellen ze af van 5 tot 0 voor de laatste kilometers, alleen dit jaar was het 5-3-4-2-1. Daar zit je als loper niet op te wachten! Ik hoef niet te twijfelen of ik deze KM een keer doe want hij valt altijd samen met Hilversum en die bevalt mij goed.

Ik zit toch met een vraag: hoe komt het dat jij bij een KM altijd blaren loopt? Heb je enig idee?